Αφιέρωμα: 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης. Βιογραφία Αλ. Υψηλάντη

0

Στη συνέχεια του αφιερώματος του ΑΘΜΟΝΙΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ για τα 200 χρόνια από την κήρυξη της Επανάστασης, σήμερα θα μελετήσουμε τη βιογραφία ενός από τα σημαντικότερα πρόσωπα της προετοιμασίας του Αγώνα, του Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας κι επιφανούς Φαναριώτη. Διακρίθηκε για τα στρατιωτικά του κατορθώματα με το Ρωσικό στρατό στους Ναπολεόντιους πολέμους, όπου έχασε και το χέρι του, και έφτασε στο βαθμό του υποστράτηγου. Έχοντας βαθιά πατριωτικά αισθήματα, οραματιζόταν την απελευθέρωση του Έθνους και, όταν τον προσέγγισε ο Εμμανουήλ Ξάνθος για να αναλάβει την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας, ο Υψηλάντης δέχτηκε πρόθυμα. Αναδιοργάνωσε την οργάνωση και τα πρώτα του μελήματα ήταν η αποφυγή της άσκοπης σπατάλης πόρων καθώς κι η μύηση περισσότερων ομογενών. Ο αδερφός του, Νικόλαος Υψηλάντης, ξεκίνησε το 1820 τις διεργασίες για τη δημιουργία στρατιωτικού οργανισμού για τον υπό ίδρυση εθελοντικό στρατό, ενώ ο Αλέξανδρος πρότεινε και δύο σημαίες για το νέο ελληνικό κράτος, μια για τη στεριά και μια για τη θάλασσα.

Εκμεταλλευόμενος την αστάθεια στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έκρινε ότι η Επανάσταση έπρεπε να αρχίσει στην Πελοπόννησο. Στις 11 Φεβρουαρίου 1821 πέρασε τον ποταμό Προύθο κι εξέδωσε επαναστατική προκήρυξη («Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»), υψώνοντας το λάβαρο της Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας. Η επιλογή του τόπου διόλου τυχαία δεν ήταν: ο τουρκικός στρατός δεν είχε πρόσβαση στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, ενώ η περιοχή έβριθε Φαναριωτών που στήριζαν το σκοπό. Συγκεντρώνοντας ένα στρατό από Ευρωπαίους εθελοντές και 500 φοιτητές (τον «Ιερό Λόχο») κήρυξε την Επανάσταση στο Βουκουρέστι στις 17 Μαρτίου. Ο στρατός του ωστόσο καταστράφηκε ολοσχερώς στο Δραγατσάνι τον Ιούνιο του 1821 κι ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και  φυλακίστηκε.

Οι λόγοι της αποτυχίας του κινήματος ήταν πολύ συγκεκριμένοι. Παρότι η Οθωμανική αυτοκρατορία κλυδωνιζόταν από αποστασίες πασάδων, ο σουλτάνος παρέμενε ακόμα ισχυρός. Ασκώντας πίεση στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ μέσω της απειλής για αντίποινα στο χριστιανικό πληθυσμό, ο τελευταίος αφόρισε τον Υψηλάντη. Επιπλέον, ο «Ιερός Λόχος» συνάντησε τους ενωμένους στρατούς τριών πασάδων κατά την προέλασή του, οι οποίοι εισήλθαν με τη συγκατάθεση του Τσάρου στην περιοχή, κι οποίοι ήταν κατά πολύ ισχυρότεροι του εθελοντικού στρατού με το αμφίβολο αξιόμαχο. Οι Φιλικοί υπολόγιζαν ότι η στρατιωτική συνδρομή του ηγεμόνα των Βλάχων, Θεόδωρου Βλαδιμιρέσκου, η οποία όμως δεν κατέφτασε ποτέ, θα αντιστάθμιζε τη μέχρι τότε μειονεκτική θέση του «Ιερού Λόχου».

Ο Υψηλάντης απελευθερώθηκε μετά από παρέμβαση του Τσάρου το Νοέμβριο του 1827 και πέθανε στη Βιέννη λόγω κλονισμένης υγείας και σε συνθήκες φτώχιας δύο μήνες αργότερα. Κατά την επιθυμία του, η καρδιά του μετά το θάνατό του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στο ναό της Αγίας Ειρήνης (παλιά μητρόπολη των Αθηνών) και κατόπιν στο ναό των Παμμακάριστων Ταξιαρχών του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου μαζί με αυτή του αδερφού του Γεωργίου.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας