Ένας Μαρουσιώτης απόγονος Αγωνιστή του ΄21

0

Ένας Μαρουσιώτης απόγονος Αγωνιστή του ΄21

 

Σήμερα, στο Μαρούσι, ο απόγονος του γενναίου αγωνιστή, Αναγνώστη Ντονά, ο κος Άγγελος Κων. Ντόνας, τιμά την μνήμη των προγόνων του, την ηρωική τους θυσία για την απελευθέρωση του Έθνους, και κρατά την ιστορία της οικογένειἀς του, αλλά και της πατρίδας μας άσβεστη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Στο τρέχον φύλλο της Εφημερίδας «ΑΘΜΟΝΙΟΝ ΒΗΜΑ» δημοσιεύουμε επιστολή, βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία που μας προσκόμισε ο κος Αγ. Ντονάς, με την αφορμή της Επετείου των 200 ετών από την Επανάσταση.

Συγκεκριμένα:

Ο πρώτος Ντονάς, γνωστός από περιγραφές αλλά και από ιστορικά στοιχεία, είναι ο Αναγνώστης Ντονάς.

Γεννήθηκε το 1770 και είχε έξι γιούς, εκ των οποίων μόνο τα δύο είναι γνωστά τα ονόματα. Ήταν συνομήλικος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και ήταν οπλαρχηγός στην Κυπαρισσία, με ενεργό συμμετοχή στην επανάσταση του 1821, για την απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Τούρκους, Ένας μάλιστα γιός του ο Γεώργιος, σκοτώθηκε στη γνωστή μεγάλη μάχη στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822. Τον πυρήνα του συγκροτήματος των πολεμιστών του Αναγνώστη Ντονά, τον αποτελούσαν τα έξι παιδιά του, έξι αδερφοί Νταλαχαναίοι και έξι αδερφοί Μπουτσικακαίοι. Αυτοί μεταξύ τους ήταν πρώτα εξαδέλφια. Ο Αναγνώστης έλαβε μέρος, ως οπλαρχηγός, στην πρώτη νικηφόρα μάχη εναντίον των Λαλαίων Τούρκων. στις 24 Απριλίου 1821, στην Αγουλινίτσα, (κοντά στον Πύργο Ηλείας) όπως αναλυτικά αναφέρεται στην «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος» του Πρωτοσύγκελου Αμβροσίου Φρατζή. (Τόμος Ά, σελ 109) Σχετική περιγραφή για τη μάχη αυτή (ονομαστικά και στον Αναγνώστη Ντονά) υπάρχει στο διαδίκτυο με τον τίτλο «Μάχη της Αγουλινίτσας».

Οι πρώτοι Ντοναίοι κατοικούσαν στο ορεινό χωριό Χαϊν Γλιάτα, ή Άνω Γλιάτα ή σκέτο Γλιάτα, στο βόρειο τμήμα της Μεσσηνίας. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, το χωριό εγκαταλήφθηκε πλήρως και σήμερα υπάρχει εκεί μια επιτύμβια πλάκα με τα ονόματα των τότε κατοίκων και φυσικά και της οικογένειας Ντονά. Στη συνἐχεια οι Ντοναίοι εγκαταστάθηκαν στο πεδινό χωριό Γλιάτα με το σημερινό όνομα Ηλέκτρα βορειοανατολικά της Μεσσηνίας και από εκεί στα χωριά της Μεσσηνίας Καλλιρρόη, πρώην Μπούγα, τόπο καταγωγής και Κεντρικό πρώην Κούρταγα και σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, αλλά και του εξωτερικού κυρίως Αμερική.

Η Μάχη της Αγουλινίτσας

24η Απριλίου 1821, τριάντα μόλις ημέρες, δηλαδή, από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της 25ης Μαρτίου 1821 και μία ημέρα μετά από τη θρυλική μάχη της Αλαμάνας και τον ηρωικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου, διεξήχθη η νικηφόρα μάχη της Αγουλινίτσας, η οποία αποτέλεσε την πρώτη, μέχρι τότε, ήττα των Λαλαίων Τουρκαλβανών, οι οποίοι, την εποχή εκείνη, θεωρούνταν «τα καλύτερα ντουφέκια του Μοριά» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΒ’, σελ. 142).

Στη μάχη αυτή ο Αλέξης Μοσχούλας, στρατηγός του Αγώνα, μυημένο μέλος της Φιλικής Εταιρείας (από τον Αναγνωσταρά, στην Κωνσταντινούπολη, στις 6 Αυγούστου 1818), οπλαρχηγός και προεστός της Αγουλινίτσας και στενός φίλος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, επικεφαλής εξήντα (60) παλικαριών από τον Πύργο (Αναγνώστης Παπασταθόπουλος, οι αδελφοί Πέτρος και Γεώργιος Μήτζου, ο Διονύσιος Διάκος (ο επονομαζόμενος και «Ζορμπάς»), κ.ά.) και την Αγουλινίτσα (Βασίλειος Αποστολόπουλος, Παναγιώτης Βλάσης, Αντώνιος Βρισιώτης, Αναστάσιος Γιαννακόπουλος, Δημήτριος Γιαννόπουλος, Δημήτριος Κατζημπούμπας, Δημήτριος Κόκκινος, κ.ά.), με τη βοήθεια του Αμβρόσιου Φραντζή, Πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης  Χριστιανουπόλεως, και των εκ Κυπαρισσίας οπλαρχηγών Δημητρίου Κινά, Αναγνώστη Ντονά και Ιωάννη Κολίρη (ειδοποιηθέντες στη θέση «Κλειδί» Καϊάφα, όπου είχαν οχυρωθεί, από τον Σπήλιο Μοσχούλα, αδελφό του Αλέξη Μοσχούλα, και τον Γ. Παπαζαφειρόπουλο, οι οποίοι έσπευσαν εκεί με… μονόξυλα)  κατάφερε να αποκρούσει την άγρια επίθεση τετρακοσίων (400) Λαλαίων Τουρκαλβανών και να τους τρέψει σε άτακτη φυγή.

Στο στενό, δε, με την ονομασία «Αϊ –Γιάννης», βόρεια του Επιταλίου, οι Έλληνες συνέλαβαν ζωντανούς δεκατρείς (13) Τουρκαλβανούς, ενώ φόνευσαν εννέα (9). Από τους τελευταίους, δε, στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι, σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν, ακόμα εξήντα τρεις (63). Από τους δικούς μας, εφονεύθησαν 7 και πληγώθηκαν 4 Αγουλινιτσαίοι (καθώς και ο φιλέλληνας Γάλλος αξιωματικός Μιτενζακούρ), ενώ πολλά όπλα, άλογα και σημαίες περιήλθαν ως λάφυρα στα χέρια των Ελλήνων.

Η σημαντικότατη αυτή νίκη των Ελλήνων, κατά γενική ομολογία, αναπτέρωσε το φρόνημα των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής και απέδειξε ότι, οι μέχρι τότε αήττητοι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί, μπορούν και να ηττώνται στη μάχη. Παράλληλα δε, αποτέλεσε και το έναυσμα για την περαιτέρω ένωση των Ελλήνων απέναντι στον κοινό εχθρό, γεγονός που, στις 13 Ιουνίου του ιδίου έτους, οδήγησε στη λαμπρή νίκη στο Πούσι και την οριστική φυγή των άγριων Τουρκαλβανών από το Λάλα και την Ηλεία.(πηγή patrisnews.gr)

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας