Επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Π.Π.: Σύμπραξη Ελλάδας – ΑΝΤΑΝΤ – Γράφει ο Ι. Μακρυγιάννης

0

Όπως έχουμε περιγράψει στα προηγούμενα τεύχη, η Ελλάδα μετά τις επιτυχίες της στους 2 Βαλκανικούς Πολέμους, υπό την πρωθυπουργία του Ελ. Βενιζέλου, εξασφάλισε πολλά κεκτημένα. Ο ίδιος, πέραν της εκτίμησης που απολάμβανε μεταξύ των διπλωματικών κύκλων των Αγγλογάλλων, απότοκο της συνεργασίας τους στο Κρητικό ζήτημα, είχε και μια απρόσκοπτη συνεργασία με τον Βασιλέα Γεώργιο τον Α’, ο οποίος βασίλευσε της Ελλάδας για μια ολόκληρη 50ετία.

Δυστυχώς οι Βασιλιάς δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ευρίσκετο για να παρακολουθήσει τον Εθνικό Εορτασμό για το 1821, στις 18 Μαρτίου 1913.

Αντικαταστάτης του ορίστηκε «κληρονομικώ δικαιώματι» ο πρωτότοκος γιός του Κωνσταντίνος. Όπως έχουμε δει, από την αρχή της Βασιλείας του άλλαξε την εξωτερική πολιτική της χώρας, τασσόμενος υπέρ μιας ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α’ Π.Π., θέση σαφώς φιλογερμανική, ερχόμενος σε σύγκρουση με το Βενιζέλο, αλλά και τους συμμάχους της ΑΝΤΑΝΤ.

Απότοκο αυτής της πολιτικής ήταν η έξαψη των παθών μεταξύ των πολιτών που χωρίστηκαν σε Βασιλόφρονες και Βενιζελικούς, ο εθνικός διχασμός με τη δημιουργία του κράτους της Θεσσαλονίκης υπό τον Βενιζέλο και τελικά ο ναυτικός αποκλεισμός της Αθήνας από τους συμμάχους, προκειμένου να πιεστεί ο Βασιλιάς σε παραίτηση.

Βρισκόμαστε πλέον στο 1917 και η κατάσταση της Ελλάδας είναι τραγική. Τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, τα τρόφιμα, κυρίως στην Αττική, εξαντλούνται λόγω του αποκλεισμού και ο λιμός καραδοκεί. Όλο και περισσότεροι απελπισμένοι πολίτες στρέφουν το βλέμμα στη Θεσσαλονίκη, καθώς το κράτος έχει ουσιαστικά παύσει να λειτουργεί και ο μόνος που φαίνεται κατάλληλος να αναλάβει την επανεκκίνηση του είναι ο Βενιζέλος.

Ο Βασιλιάς, παρότι πιεζόμενος από τη δυστυχία που έχει επιφέρει στο λαό, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το θρόνο, όμως οι πολιτικές εξελίξεις τον ξεπερνούν. Στις 13 Ιουνίου 1917 πραγματοποιείται η επιστροφή του Βενιζέλου από τη Θεσσαλονίκη, με προδιαγεγραμμένο σκοπό να αναλάβει τη χώρα, εν μέσω μπαλοθιών, ζητοκραυγών, πυροτεχνημάτων, αλλά και αυτοσχέδιων τραγουδιών, από ένα εξασθενημένο λαό.

Ο Κωνσταντίνος ο Α’ έχει τελικά αναγκαστεί να αποχωρήσει από το θρόνο, χωρίς ποτέ να παραιτηθεί, υπέρ του γιού του Αλέξανδρου.

Η κυβέρνηση του Βενιζέλου, με την ορκωμοσία της στις 14 Ιουνίου 1917, αντικαθιστά την κυβέρνηση Ζαΐμη, η ανάληψη των βασιλικών καθηκόντων μετά την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου γίνεται από τον Αλέξανδρο Α’ όπως τελικά επέβαλαν οι Αγγλογάλλοι σύμμαχοι (και συγκεκριμένα, ο απεσταλμένος τους στην Ελλάδα, Κάρολος Ζοννάρ) και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση του ενωμένου πια κράτους.

Σε ότι αφορά τον έκπτωτο Βασιλιά, έγινε γνωστό ότι μετά την ορκωμοσία επιβιβάστηκε σε καΐκι υπό πλήρη μυστικότητα και κατέληξε αυτοεξόριστος στην Ελβετία. Δυστυχώς για την Ελλάδα, αυτός ο ανθέλληνας Βασιλιάς επανήλθε στην Ελλάδα μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920.

Στις 15 Ιουνίου 1917 η Ελλάδα κηρύσσει επίσημα τον πόλεμο εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων.

Ο Βενιζέλος, επιζητώντας τη λειτουργία του κοινοβουλίου και πάλι, ζήτησε και πήρε από τον Βασιλιά Αλέξανδρο Α’ (με το Βασιλικό Διάταγμα της 29ης Ιουνίου 1917) την επανίδρυση των λειτουργιών της Βουλής.

Μάλιστα, επιθυμώντας μια Βουλή με όσο το δυνατόν περισσότερους προσκείμενους στο κόμμα του βουλευτές, πέτυχε την επανασύσταση της Βουλής του Μάιου του 1915, στην οποία το κόμμα του είχε την πλειοψηφία των εδρών.

Αυτή η «νεκρανάσταση» της προτελευταίας Βουλής ονομάστηκε σκωπτικά από τον Τύπο «Βουλή των Λαζάρων».

Στο επόμενο φύλλο θα ασχοληθούμε με το υπόλοιπο έργο του Βενιζέλου και το διπλωματικό του ρόλο για τη ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Ιάσων Μακρυγιάννης
Τ. Γεν. Δ/ντης Πολυμέσων και ΜΜΕ

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας