Η Αγάπη και ο Χρόνος – Γράφει η Σ. Μπρέγιαννη

0

Στα πολύ παλιά χρόνια, σε ένα μικρό νησάκι στη μέση του ωκεανού, ζούσαν τα συναισθήματα: Η Χαρά, η Γνώση, η Λύπη, η Ευτυχία, ο Θυμός, η Αγάπη κι όλα τα άλλα συναισθήματα είχαν την κατοικία της σ’εκείνο το νησί. Μια ημέρα ακούστηκε πως το μικρό νησί θα βούλιαζε. Όλα τα συναισθήματα έφτιαξαν βάρκες, σκάφη και άρχισαν να φεύγουν όλα. Εκτός από την Αγάπη που θέλησε να αντέξει μέχρι την ύστατη στιγμή. Όταν το νησί άρχισε σιγά σιγά να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Καθώς είδε τον Πλούτο να περνάει με το πολυτελές σκάφος του, φώναξε «Πλούτε, Πλούτε, μπορείς σε παρακαλώ να με πάρεις κι εμένα στο σκάφος σου;». «ΟΧΙ δε μπορώ», απάντησε ο Πλούτος. «Μέσα στο σκάφος μου έχω πολύ χρυσό και πανάκριβα πράγματα και δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για σένα».  Η Αγάπη στράφηκε προς την Αλαζονεία, που περνούσε από εκεί, με το μεγαλοπρεπές σκάφος της. «Αλαζονεία βοήθησέ με σε παρακαλώ!», την ικέτευσε. «Λυπάμαι Αγάπη, δε μπορώ να σε βοηθήσω. Είσαι τόσο πολύ βρεγμένη που θα χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», απάντησε η Αλαζονεία κι απομακρύνθηκε. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν η Λύπη. Η Αγάπη απευθύνθηκε σ’αυτήν. «Λύπη σε παρακαλώ μπορείς να με πάρεις μαζί σου;». «Δε γίνεται Αγάπη», απάντησε η Λύπη. «Είμαι τόσο θλιμμένη που θέλω να μείνω μόνη μου» κι απομακρύνθηκε κι αυτή.

Μετά από λίγη ώρα πέρασε μπροστά από την Αγάπη η Ευτυχία. Αλλά έτσι όπως ήταν ευτυχισμένη ούτε που άκουσε τις παρακλήσεις της Αγάπης για βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, Αγάπη! Έλα εδώ, θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Η Αγάπη στράφηκε προς τη φωνή κι είδε έναν ηλικιωμένο κύριο που δεν τον γνώριζε, αλλά από τη χαρά της που θα την έπαιρνε μαζί του ούτε που σκέφθηκε να ρωτήσει ποιο ήταν το όνομά του. Όταν έφτασαν στη στεριά, ασφαλείς πλέον, ο ηλικιωμένος κύριος έφυγε τραβώντας το δρόμο του. Η Αγάπη, που ένιωθε βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον άνθρωπο αυτό που την έσωσε, ρώτησε τη Γνώση. «Πες μου Γνώση, ποιος ήταν αυτός ο Κύριος ο τόσο καλος που με βοήθησε;». «Ο Χρόνος», απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» επανέλαβε έκπληκτη η Αγάπη. «Και γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;». Η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της απάντησε: «Γιατι μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας