Η ΣΥΝΗΘΗΣ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ, άρθρο από τον ΙΑΝΟ

0

Και τελικά οι Τούρκοι μπήκανε στα δικά μας νερά.

Βδομάδες τώρα παρά τις δικές μας αυστηρές δηλώσεις  κόβουνε βόλτες, κάνουν ή δεν κάνουν έρευνες και γενικώς έχουν γραμμένη και εμείς δεν ξέρουμε που, το δική μας αναφορά περί νομιμότητας και διεθνούς δικαίου.

Την ίδια στιγμή μια σημαντική μερίδα του ελληνικού πληθυσμού αγανακτεί   (και ίσως απόλυτα φυσιολογικά) για την ανοχή που δείχνουμε απέναντι στους τούρκους πειρατές…

Γιατί τους ανεχόμαστε;

Γιατί δεν τους χτυπάμε, τους φοβόμαστε; Ως πότε θα είμαστε με αυτό το φοβικό σύνδρομο; Τι έγινε με εκείνες τις περίφημες αγορές του αιώνα; Μας τελείωσαν;

Μπορεί να περάσαμε μια κρίση μα αυτό δεν σημαίνει ότι απωλέσαμε την μαχητική μας ικανότητα, ούτε ότι οι Τούρκοι έγιναν ξαφνικά πολύπειροι θαλασσομάχοι…

Ξεκινάς έναν πόλεμο όταν τα δεδομένα σε ευνοούν και κυρίως δεν τον ξεκινάς ποτέ εν θερμώ και  παρασυρόμενος από την ψυχολογία της μάζας.

Η στρατηγική της Ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Μητσοτάκη θα κριθεί,- όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτό το βήμα- σε βάθος όχι μακρού χρόνου, και σίγουρα εκ του αποτελέσματος.

Και όλα αυτά θα κριθούν από το πώς θα κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, και κυρίως , τι θα κερδίσει από αυτές.

Γιατί εδώ είναι το διακύβευμα και όχι τόσο η καταπατημένη εθνική μας αξιοπρέπεια, που δεν θα μας πείραζε να καταπατηθεί και λίγο, αν η στρατηγική μας μπορέσει σε βάθος χρόνου να φέρει εθνικά, πολιτικά, και οικονομικά κέρδη για την πατρίδα.

Αν έστω μέρος από αυτά που διακινούνται είναι αληθινά τότε η πιθανή ύπαρξη κολοσσιαίων κοιτασμάτων σε πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, “χοντραίνει” το παιχνίδι καθώς φαίνεται πως τα λεφτά είναι πολλά και σίγουρα οι πιθανοί μνηστήρες δεν εξαντλούνται σε εμάς και τους Τούρκους…

Η αλλαγές σε ένα ευρύ επίπεδο που φαίνεται ότι συντελούνται στα όρια μιας διευρυμένης  περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, καθώς και οι εν δυνάμει οικονομικές και  γεωπολιτικές παράμετροι που προκύπτουν από αυτές τις αλλαγές, τις οποίες και επισπεύδει ο βιαστικός Τούρκος σουλτάνος, είναι το διακύβευμα στην όλη διαμάχη μας με την Τουρκία.

Πάντα αυτό ήταν το διακύβευμα, απλά τώρα με την μερική απομάκρυνση των Αμερικανών από την περιοχή, την εμφάνιση πολλών νέων παικτών, και την βιασύνη των γειτόνων το πράγμα έχει ωριμάσει.

Η προσεκτική ανάλυση του πεδίου, του εχθρού, αλλά και των άλλων παιχτών, είναι σημαντική για τις όποιες επιλογές μας, γιατί τελικά, σίγουρα δεν είμαστε μόνοι στο όλο σκηνικό…

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγάλοι παίχτες είναι πάντοτε παρόντες στο τέλος για να ρυθμίσουν τις πληγές που αφήνουν οι αιματηρές συγκρούσεις των μικρότερων, εννοείται βέβαια σε όφελος των δικών τους συμφερόντων…

Πριν από εκατό χρόνια, η Ελλάδα, κατά κάποιον τρόπο βρέθηκε εκεί που οραματίζεται ο φιλόδοξος Τούρκος πρόεδρος, δημιουργώντας το μεγάλο όραμα των πέντε Ηπείρων και των Επτά θαλασσών… Κάτι σαν την γαλάζια πατρίδα των αναθεωρητικών της Τουρκίας…

Μπορεί η σύγχρονοι Τούρκοι να γιόρτασαν πρόσφατα την εποποιία  της  νίκης  τους εναντίων μας στο Σαγγάριο και την αρχή του τέλους μας με την Μικρασιατική Καταστροφή, ωστόσο οι ‘’σύμμαχοί μας ‘’ τότε, ήταν εκείνοι που ουσιαστικά καθόρισαν (μαζί βέβαια και με τα δικά μας τραγικά λάθη) την έκβαση των πραγμάτων…

Μια Ελλάδα που θα μπορούσε να εξελιχτεί σε μια περιφερειακή υπερδύναμη, και μάλιστα σε ένα τόσο ευαίσθητο γεωπολιτικό σταυροδρόμι θα ήταν απίθανο να γίνει ποτέ ανεκτή…

Οι ίδιοι αυτοί σύμμαχοι, οι κλασικές δηλαδή μεγάλες δυνάμεις (Αμερικανοί, Ρώσοι, Γάλλοι, Βρετανοί) λέτε να ανεχτούν σήμερα την δημιουργία μιας παρόμοιας λογικής στο πρόσωπο μιας  νεοοθωμανικής Τουρκίας;

Η δημιουργία ενός φονταμενταλιστικού κράτους  με ισχύ και επήρεια σε γειτονικά κράτη και ηγέτες όπως ο πρόσφατα αποβιώσας πρώην πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι ή ο Τουρκογενής Σάρατζ της Λιβύης, θα ήταν κάτι που εύκολα θα μπορούσε να ανεχτεί το παγκόσμιο Εβραϊκό κατεστημένο καθώς και το σύγχρονο Ισραήλ;…

Φανταστείτε ένα τεράστιο αντισημιτικό τόξο που θα ξεκινούσε από τα όρια της Τυνησίας και θα κατέληγε στην Τουρκία μέσω μιας τουρκοελεγχόμενης  Λιβύης, μιας Σουνιτικής  Αιγύπτου, και ενδιάμεση στάση την παλαιστινιακή Χαμάς και την Λιβανέζικη Χεσμπολάχ…

Λέτε η Γαλλία να αποποιηθεί τα συμφέροντά της στο Λίβανο, στη Λιβύη και την ευρύτερη περιοχή χάριν της παντοδυναμίας των Τούρκων;…

Θα δεχτούν εσαεί οι Αμερικανοί (πλην του απίθανου προέδρου Τράμπ) την δημιουργία μιας τύπου Ιράν Τουρκίας με τις πλάτες και την υποστήριξη των Ρώσων;

Και οι φίλοι μας οι Άγγλοι;  Οι παραδοσιακοί κληρονόμοι και κλειδοκράτορες της περιοχής με βάση του το μοίρασμα στη Γιάλτα  του μεταπολεμικού κόσμου; Μπορεί να μην ακούγονται, αλλά είναι σίγουρα εκεί και θα φανούν την κατάλληλη στιγμή… προς το παρόν αφήνουν άλλους να εκτεθούν καθώς ήταν πάντα ειδήμονες σε κάτι τέτοια…

Οι Αιγύπτιοι με τον πρόεδρο Σίσι θα ανεχτούν την κυριαρχία ενός παντοδύναμου Τουρκικού τόξου που θα τους πιέζει και από το βορρά αλλά και από τη δύση τους ενισχύοντας και υποθάλποντας μια καθόλου αμελητέα αντιπολιτευτική δύναμη μέσω ενός σουνιτικού- αντιδυτικού μπλοκ τύπου “Αδελφοί  Μουσουλμάνοι”;

Εξαιρετικά πολύπλοκο το πάζλ, που ωστόσο, μας θέτει από μόνο του ένα ερώτημα: γιατί τόση πρεμούρα  να διεκδικήσουμε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο;

Ας μην βιαστούμε να κάνουμε την δουλειά άλλων και κυρίως ας μην πάρουμε πάνω μας όλο το εγχείρημα, έστω και αν αυτό μας στοιχίζει μια πρόσκαιρη απογοήτευση…

Η ελληνική διπλωματία οφείλει να μελετήσει καλά όλο το πεδίο και όχι μόνο το πολεμικό, αυτό θα το κάνουν οι στρατιωτικοί και εμείς, θεωρούμε πως θα το κάνουν καλά…

Ας αναζητήσουμε τα κοινά συμφέροντα και ας στοιχηθούμε δίπλα και κοντά στους δυνατούς παίχτες, προβάλλοντας συστηματικά ένα μεγαλύτερο πλάνο έτσι ώστε μέσα σε αυτό να φαίνονται και άλλοι και κυρίως οι μεγάλοι παίχτες…

Δεν εκτίθεσαι πολύ γιατί μπορεί να σε πατήσουν τα μεγάλα ζώα, ούτε όμως χάνεσαι ή παραμερίζεις γιατί τότε χάνεις το δικαίωμα στη λεία…

Στη διπλωματία δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί και ενίοτε η ηθική είναι απούσα. Αυτή τη στιγμή τα Γαλλικά συμφέροντα τόσο στην Λιβύη (παραδοσιακός τους ζωτικός χώρος, όπου πρωτοστάτησαν στην ανατροπή του Καντάφι), όσο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Η μερική απομάκρυνση των Αμερικανών τους δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία να καλύψουν το κενό, και να μπουν σφήνα και σε περιοχές (βλέπε Κύπρο) που αποτελούσαν Βρετανικό προνόμιο…

Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί με τους οποίους πολύ σωστά οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις, φρόντισαν να ενισχύσουν τις σχέσεις μας, φαίνεται ότι έχουν καταλάβει ότι οι πιο σταθεροί τους φίλοι στην περιοχή, είμαστε εμείς οι Έλληνες. Μας ενώνουν πολλά και είναι και προς το δικό τους αλλά και προς το δικό μας συμφέρον αυτή η σχέση να παραμείνει για πάντα…

Και πάμε τώρα στον αγριεμένο πρωταγωνιστή των τελευταίων ημερών, τον πρόεδρο- σουλτάνο Ταΐπ Ερντουάν (δεν προφέρεται το γ στην τουρκική), ο οποίος δεν ξέρουμε αν τελικά είναι τόσο tough guy όσο τον χαρακτήρισε πρόσφατα ο αμερικανός πρόεδρος είναι όμως σίγουρα ένας εξαιρετικός gambler με μοναδικά χαρακτηριστικά, στρατηγική και στόχους.

Το timing όμως τον βρίσκει με μια οικονομία υπό κατάρρευση, με τον χρόνο να τον πιέζει, με ανοιγμένα μέτωπα παντού, με μια μοναδική ικανότητα να ανοίγει νέα και να προκαλεί τους πάντες. Το ερώτημα είναι αν τελικά είναι τρελός ή τόσο δυνατός και όπου να’ναι θα αρχίσουν να βγαίνουν οι κρυφοί άσοι από το μανίκι του σαν τον Χουντίνι.

Η δική μας αίσθηση είναι πως βρίσκεται φυλακισμένος στην ίδια του την αλαζονεία και την άγνοια της ήττας, καθώς αν κάνει πίσω το αφήγημά του θα ξεφουσκώσει με ότι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για το φυσικό του μέλλον, αν αποφασίσει να το τραβήξει μπροστά τότε θα πέσει όχι μόνο πάνω στην Ελλάδα σε συμφέροντα και δυναμικές πολύ μεγαλύτερα από τα δικά του.

Απλά εμείς όπως προείπαμε δεν χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε ντε και καλά στο κάδρο…

Ο σουλτάνος είναι αγχωμένος, σίγουρα επικίνδυνος αν δεν προσέξουμε και σίγουρα κάνει λάθη, ενίοτε τραγικά λάθη…

Πρόσφατα δέχτηκε στην Πόλη αντιπροσωπεία της Χαμάς με τον ηγέτη της Ισμαήλ Χανίγιε, ενώ ο διεθνής Τύπος έγραψε ότι γύρω στα είκοσι διαβατήρια δόθηκαν σε μέλη της οργάνωσης αυτής… Δίκαιο ή άδικο, μάλλον έκανε ένα ολέθριο λάθος και κάποιοι δεν θα του το συγχωρήσουν….

Η άποψή μας είναι ότι ο πρόεδρος της γείτονος έχει ημερομηνία λήξης…

Εμείς πρέπει να κινηθούμε έξυπνα, δεν “τσιμπάμε, δεν είναι απαραίτητο να πρωταγωνιστούμε, κερδίζουμε χρόνο (τουλάχιστον μέχρι τις Αμερικανικές εκλογές), οργανωνόμαστε γύρω από κοινά συμφέροντα και συμμάχους, αφήνουμε τον εχθρό να εκτίθεται, γινόμαστε με κάθε τρόπο κάθε μέρα όλο και δυνατότεροι στρατιωτικά.

Υπάρχει η στρατηγική που υποδεικνύει  να μην κάνουμε εμείς απαραίτητα όλη τη ‘’βρώμικη δουλειά”, αν καλλιεργήσουμε και άλλες εναλλακτικές, γιατί η λογική λέει ότι είναι τρελό και απίθανο όλος ο δυτικός κόσμος να συναινέσει υπέρ ενός ταχέως εκκολαπτόμενου θεοκρατικού καθεστώτος στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης με φιλοδοξίες αυτοκρατορικού τύπου.

Βεβαίως όλα τα παραπάνω αφορούν την εξέλιξη της λογικής και μπορεί να διαφοροποιηθούν αν παρεμβληθεί η ψυχολογία του gambler και η απεγνωσμένη κίνηση του εγκλωβισμένου μέσα στη ίδια την στρατηγική του.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι καταστροφική για μας η λογική του “…μου έδωσες μια γροθιά αλλά θα πούμε πως σου ξέφυγε μέχρι να μου δώσεις μια δεύτερη, όπου και εκεί ίσως να το συζητήσουμε…”

Υπάρχει ένα μειονέκτημα στην ελληνική στρατιωτική ηγεσία αλλά και στην κοινωνία μας γενικότερα : σε αντίθεση με τους παππούδες μας της εποχής του μεσοπολέμου (οι οποίοι ουσιαστικά και διπλασίασαν την πατρίδα) δεν έχουμε την εμπειρία της μάχης και την κουλτούρα του πολέμου…

Όμως μερικά πράγματα ίσως είναι και στο μυαλό μας και αν χρειαστεί να το κάνουμε, ας  το κάνουμε σωστά, γιατί όπως είχε πει και ο μεγάλος έλληνας πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος : “…η πατρίδα δεν θέλει να πεθάνουμε για αυτήν, θέλει να κερδίσουμε …”.

Και επειδή έχουμε συσφίξει ιδιαίτερα τις επαφές μας με τους φίλους Ισραηλινούς, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ελληνική ηγεσία θα θυμηθεί τον περίφημο εβραίο στρατηγό Μοσέ Νταγιάν,* που έγραψε ιστορία πέρα από κάθε πολιτική και στρατιωτική λογική, αποδεικνύοντας της δυναμική του thinking out of the box.

Αφού ένας μπόρεσε να το κάνει και σε συνθήκες δυσκολότερες, σίγουρα μπορεί να γίνει…

 

*Μοσέ Νταγιάν: Εμβληματική φυσιογνωμία στη πολιτική και στρατιωτική ιστορία του σύγχρονου Ισραήλ.Στον πόλεμο των έξι ημερών του ‘67 η ισραηλινή αεροπορία κατόρθωσε υπό τις οδηγίες του και με θεαματικό τρόπο σε δυόμιση ώρες να διαλύσει την Αιγυπτιακή ενώ ο στρατός κατόρθωσε μέσα σε έξι μέρες να εξουδετερώσει τους  αντίστοιχους της Ιορδανίας της Συρίας και της Αιγύπτου που παράλληλα δεχόντουσαν την στήριξη του Ιράκ της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ. Οι απρόβλεπτες και θεαματικές κινήσεις του τον έκαναν παγκόσμια γνωστό.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας