Η τελευταία ευκαιρία, του Σταύρου Μ. Θεοδωράκη

0

 

Ποια είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας της Χώρας;

Ξέρετε μήπως την απάντηση;

Αν δεν την ξέρετε εσείς, ξέρετε μήπως κάποιον που την ξέρει;

Δεν ξέρετε;

Ξέρετε μήπως ποιος θα έπρεπε να την ξέρει;

Ούτε αυτό το ξέρετε, ναι;

Εγώ δεν μπορώ να σας βοηθήσω δεν ξέρω τις απαντήσεις.

Προσπαθώ όμως να συνθέσω την γενική εικόνα της πραγματικότητάς μας συσχετίζοντας πληροφορίες, γεγονότα, καταστάσεις και στοιχεία.

Προσπαθώ δηλαδή να συνθέσω το πάζλ που απεικονίζει την πραγματική οικονομική κατάσταση της Χώρας.

Όποτε και όσο το καταφέρνω η εικόνα με τρομάζει.

Ένα μικρό κομμάτι αυτού του πάζλ είναι βέβαια και τα χρέη μας τα χρηματικά ποσά δηλαδή που έχουμε υποχρέωση να πληρώσουμε για όσα αγοράσαμε ή να επιστρέψουμε επειδή τα δανειστήκαμε.

Ως χώρα χρωστάμε 370 δις €

Ως πολίτες χρωστάμε:

Στο κράτος 108 δις €

Στα τελωνεία 5 δις €

Στα ασφαλιστικά ταμεία 38 δις €

Στη ΔΕΗ 2 δις €

Στις  τράπεζες ως μη εξυπηρετούμενα δάνεια 58 δις €

Στις τράπεζες ως εξυπηρετούμενα δάνεια 100 δις €

Στις εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων 40 δις €

Αυτά είναι νούμερα που περιγράφουν την πραγματικότητά μας σήμερα, αύριο και για πολλά χρόνια ακόμα.

Να και μερικές καταστάσεις που μας οδηγούν αυτά τα νούμερα.

  • Η χώρα θα είναι σε δημοσιονομική επιτήρηση τα επόμενα 40 περίπου χρόνια.
  • Η χώρα λίγο μετά το τέλος της πανδημίας είναι υποχρεωμένη να κάνει λογαριασμό και να επανέλθει σε πλεονασματικό προϋπολογισμό ίσως και πριν το τέλος του 2022. Αυτό σημαίνει πως πρέπει πλέον να ξοδεύουμε κάθε χρόνο περίπου 20 δις € λιγότερα από όσα ξοδέψαμε το 2020.
  • Όταν μετά το τέλος της πανδημίας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πάψει να δέχεται ως εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αναμένεται να αυξηθούν. Αν αυξηθούν περισσότερο από τον ρυθμό ανάπτυξής μας θα χρεωκοπήσουμε ή θα οδηγηθούμε ξανά σε μνημόνιο, πολύ περισσότερο σκληρό αυτή τη φορά και μάλιστα χωρίς δυνατότητα αναδιάρθρωση του χρέους μας, γιατί μπορεί να είναι από πολλές απόψεις καλό που πλέον το 80% του χρέους μας είναι στον επίσημο τομέα αλλά δεν επιδέχεται αναδιάρθρωση με σκοπό τη μείωσή του.
  • Υπάρχει βέβαια και το καλά κρυμμένο χρέος του ασφαλιστικού που μας αρέσει να ξεχνάμε και θα το βρούμε μπροστά μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια κατά την μετατροπή του συστήματος από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό.

Είμαστε χαμένοι από χέρι; Θα με ρωτήσετε.

Όχι ακόμα, θα σας απαντήσω.

Έχουμε μία ακόμη ευκαιρία και πρέπει να την αρπάξουμε, δεν ξέρω αν θα έχουμε άλλη.

Είναι η ευκαιρία που μας δίνει το χρηματοδοτούμενο από Ευρωπαϊκούς πόρους  Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και το νέο ΕΣΠΑ.

Με οικονομικούς όρους, ο πρωταρχικός στόχος του Σχεδίου Ανάκαμψης είναι να καλύψει το μεγάλο κενό σε επενδύσεις, εθνικό προϊόν και απασχόληση της τελευταίας δεκαετίας που επιδεινώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19.

Για την υλοποίηση του Σχεδίου η Ελλάδα θα λάβει στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας 17,8 δισ. ευρώ επιδοτήσεις, ποσά δηλαδή που δεν θα επιστραφούν και 12,7 δισ. ευρώ δάνεια εξαιρετικά χαμηλού επιτοκίου.

Εάν μάλιστα κινητοποιηθούν και οι ιδιωτικοί πόροι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης οι συνολικές επενδύσεις μπορούν να φθάσουν τα 57 δις. ευρώ τα επόμενα λίγα χρόνια.

Το Σχέδιο Ανάκαμψης, παρά τις όποιες επιφυλάξεις μπορεί να έχει κανείς για επιμέρους προβλέψεις του, μπορεί πράγματι να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας.

Είναι όμως ένα σχέδιο εξαιρετικά απαιτητικό στην υλοποίησή του που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, προσήλωση στους στόχους, διαφάνεια, τήρηση όλων των εθνικών και ευρωπαϊκών κανόνων που έχουν τεθεί και προπαντός αποφυγή άσκοπων αντιπαραθέσεων. Η υλοποίησή του άλλωστε ξεπερνά μία κυβερνητική θητεία.

Θα τα καταφέρουμε; Θα με ρωτήσετε.

Δεν έχουμε αποδειχθεί καλοί σε αυτό, μα είμαστε καταδικασμένοι να τα καταφέρουμε, θα σας απαντήσω.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας