JOE BIDEN και η ελληνοαμερικανική προσέγγιση- Άρθρο

0

Γράφει ο ΙΑΝΟΣ

Η πολιτική ωριμότητα αυτού του τόπου παραπέμπει συχνά σε μια συμπεριφορά που θα μπορούσαμε – αν και επιστημονικά δεν υφίσταται τέτοιος όρος – να την ονομάσουμε ως το σύνδρομο της ζάχαρης και του αλατιού ….

Και τα δύο έχουν λευκή, κρυσταλλική όψη, είναι σπυρωτά, δημιουργούν εξ αποστάσεως παρόμοιους εγκεφαλικούς – γευστικούς συνειρμούς, αλλά ωστόσο έχουν τελείως διαφορετική γεύση …..

Και για να γίνω πιο κατανοητός ….

Δεκαετία του ’90. Η Ελλάδα στο άρμα της μεταπολεμικής σοσιαλιστικής εμπειρίας του Α. Παπανδρέου κυριαρχείται από τα συνθήματα :  “ Έξω οι βάσεις του θανάτου “, “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, “ ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” …

Στον αστερισμό της ζάχαρης κάπως έτσι μετέφραζε τότε τα πράγματα η Ελληνική κοινωνία.

Την ίδια εποχή , αρκετοί εξ ημών  γλυκοκοιτάζαμε το δήθεν μεγαλείο του φαινομενικά  ισχυρού τότε υπαρκτού σοσιαλισμού, το οποίο κατά κύριο λόγω εξέφραζε η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση του αδελφού και ομόθρησκού μας ξανθού γένους.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι περισσότερες Αμερικανικές βάσεις ( βλέπε Ν. Μάκρη ) έφυγαν, οι Αμερικανοί άρχισαν να περιορίζονται, χάσαμε και τους Αμερικανούς τουρίστες και μαζί και με τον 6ο στόλο και  η περίοδος εκείνη του “ ήρθε το δολάριο “ , μας τέλειωσε …

Στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 2000 και μεσούσης της οικονομικής κρίσης, ο τόπος βιώνει την εμπειρία της πρώτης μεταπολεμικά αριστερής κυβέρνησης…

Το παλέψαμε και με έναν άλλο τρόπο. Είπαμε να τα αλλάξουμε όλα, σκεφτήκαμε να φύγουμε και από το ευρώ ή τουλάχιστον μας πέρασε από το μυαλό…

Είπαμε να “ πατήσουμε πόδι “ ,… να τσακωθούμε με τους ευρωπαίους εταίρους μας,… να πάμε και στον ομόθρησκο βόρειο αδερφό μας για βοήθεια …

Τελικώς τίποτα! Δεν μας βγήκανε τα σχέδια …

Και κάπου εκεί αρχίσαμε να νοιώθουμε … “και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Ήταν κι αυτοί μια κάποια λύση …. μια κάποια ασφάλεια” ….

Μήπως η ζάχαρη ήταν αλάτι ;;

Να τους φέρουμε πίσω … να τους δώσουμε κι άλλα …και παραπάνω …. και ότι άλλο ζητήσουν …

Και κάπως έτσι …… 2019 – 2020 :

Μεγάλη επένδυση των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη και δημιουργία μεγάλης Νατοϊκής βάσης με πρόσβαση σε όλα τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη…

Στρατιωτική βάση των Αμερικανών και στο Στεφανοβίκειο της Μαγνησίας ….

Τεράστια  βάση στη Σούδα της Κρήτης με την υπόσχεση να εξελιχθεί για  τους Αμερικανούς, όπως έγραψε σχετικά σε άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ειδικός αναλυτής του American Enterprise Institute, τόσο σημαντική,  όσο εκείνη του Ραμστάιν στη Γερμανία και της Οκινάουα στην Ιαπωνία…

Και για ΕΟΚ; Ποια ΕΟΚ, την αναβαθμίσαμε, την είπαμε ΕΕ και πλέον πειστήκαμε παρά τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ μας, ότι τελικώς ανήκουμε ανεπιστρεπτί στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια …

Και το ερώτημα: Τα κωλοτούμπες είναι τούτες; Τι έγινε και οι σκέψεις μας, μας βγήκαν όλες πλάνες; Τι ήταν αυτό που διέψευσε την γλυκιά προοπτική των τότε επιλογών μας ώστε σήμερα να επενδύουμε και πάλι στην αλμυρή υπόθεση αυτού που κάποτε απορρίπταμε;

Ως απλοί παρατηρητές δεν μπορεί να μην έχουμε αυτήν την απορία του πως γίνεται να χαϊδεύουμε ( για να μην το πούμε αλλιώς ) εκεί που κάποτε αναθεματίζαμε;…

Πως γίνεται και ο έντονος Αντιαμερικανισμός των Νεοελλήνων να μετατρέπεται σε αγάπη και έρωτα και μάλιστα σφοδρό  για τους υπερατλαντικούς φίλους;

Η αιώνια αδυναμία του συστήματος να μην μπορεί να διαβάσει τα γεγονότα, να μην παίρνει τα μαθήματα της ιστορίας και να μην μπορεί να αποφασίσει τελικά τι είναι προς το συμφέρον μας  και τι όχι. Αδυναμία που  δυστυχώς μας χαρακτήριζε με συμπεριφορές μικρού παιδιού που μπερδεύει τη ζάχαρη με το αλάτι.

Κατανοητές οι αντιδράσεις μιας Ελληνικής κοινωνίας με φρέσκιες της μνήμες της Κυπριακής τραγωδίας και της Χούντας των Απριλιανών…  είχε πολλούς λόγους να είναι αντιαμερικανική…

Ωστόσο ! Μήπως  ήμασταν υπερβολικά αρνητικοί σε κάποια και υπερβολικά θετικοί σε κάποια άλλα; Το σίγουρο είναι πως δεν πράξαμε το καλύτερο για το συμφέρον μας . Η ιστορία τελικά αυτό έδειξε ….

Τι να  θυμηθούμε  από εκείνον τον ανούσιο και ανόητο  αντιαμερικανισμό που βιώναμε κάθε φορά που κάποιος Αμερικανός αξιωματούχος επισκεπτόταν την Ελλάδα …

… Πορείες ατελείωτες, διαμαρτυρίες, βανδαλισμοί στο κέντρο της Αθήνας που πάντα έπρεπε να αποκλείεται καθώς και όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στην Αμερικανική πρεσβεία ή την Ελληνοαμερικάνικη ένωση…

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο όταν κάποιος Ρώσος υψηλόβαθμος ερχόταν στην Ελλάδα …

Ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη συναισθηματική μας φόρτιση προς τους ομόθρησκούς μας πρώην Σοβιετικούς ( και η οποία βεβαίως ποτέ δεν μεταφράστηκε σε κάτι χειροπιαστό από την δική τους πλευρά ήδη από τα πρώτα χρόνια του νεότερου ελληνικού κράτους ), μας διαφεύγουν σημαντικές λεπτομέρειες …

Ο εναγκαλισμός και οι ερωτικές περιπτύξεις που βιώνει το Ρωσικό Ορθόδοξο μπλοκ με τον Τούρκο μουσουλμάνο τα τελευταία χρόνια δεν έχουν προηγούμενο και παρά τις μεταξύ τους γκρίνιες και διαφωνίες ( έτσι συμβαίνει στους αχαλίνωτους έρωτες ) φαίνεται ότι τα βρίσκουν. Τα βρίσκουν στην Συρία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ , σε βάρος των αιώνια κυνηγημένων ορθόδοξων Αρμενίων, στη Λιβύη …

Οι Ρώσοι φτιάχνουν πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου , εξοπλίζουν τους Τούρκους ( εναντίων ποιων άραγε ) και υπογράφουν συνεργασίες πολλών δις που βεβαίως στηρίζουν την παραπαίουσα οικονομία της γείτονος …

Από την άλλη η αμερικανική πολιτική έχει τις ευθύνες της στην Ελλάδα. Όμως, Αμερική δεν είναι μόνον η νομενκλατούρα της εποχής Κίσινγκερ και ότι αυτή πρέσβευε.  Αμερική δεν είναι μόνον η άκρως Ιμπεριαλιστική πολιτική των Μπους, πατέρα και υιού, με τις λανθασμένες επιλογές της στον Αραβικό κόσμο και όχι μόνο. Αμερική δεν είναι μόνο μια άρχουσα τάξη των δεκάδων πολυεθνικών…

Υπάρχει και η Αμερική του Τόμας Τζέφερσον και του Βενιαμίν Φραγκλίνου η Αμερική του ανθρωπιστή Αβραάμ Λίνκολν και του φιλέλληνα προέδρου Μόνροου…

Υπάρχει και η Αμερική του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ , η Αμερική της αξιοκρατίας ( παρά τα ελαττώματά της ) η χώρα των επιστημών και της εξέλιξης, μα πάνω από όλα η χώρα των τριών και πλέον εκατομμυρίων  Ελληνοαμερικανών αδελφών μας που ζουν και προκόβουν και που δεν ξεχνούν  και την άλλη τους πατρίδα, που νοιάζονται για την Ελλάδα και που αποτελούν την μεγάλη παρακαταθήκη αυτού του τόπου στο πανεθνικό οικοδόμημα της χώρας αυτής.

Νοιώθω πως κάποιοι της δικής μου γενιάς που μεγαλώσαμε με τον Μπλεκ (  θυμάστε τον ήρωα επαναστάτη των κόμικς του Ανεμοδουρά ) πιστεύουμε σε μια άλλη Αμερική …  Προσωπικά, κάπου μέσα μου ίσως χρωστούσα να μιλήσω για αυτό ενθυμούμενος με νοσταλγία τον ξανθό γίγαντα ήρωα των παιδικών μου χρόνων ….

Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί καταριόμαστε κάτι και παράλληλα να μην μπορούμε χωρίς αυτό … Είναι υποκρισία να είσαι αντιαμερικανός και από την άλλη να θες να στείλεις τα παιδιά σου σε Αμερικανικό πανεπιστήμιο, να μέμφεσαι την κουλτούρα αυτής της χώρας αλλά να βλέπεις μόνο Αμερικανικές ταινίες, να ψάχνεις το pub med όταν θέλεις να ενημερωθείς για της εξελίξεις στην παγκόσμια ιατρική έρευνα και να κοιτάς πάντα πέραν του Ατλαντικού  όταν πρόκειται για επιστήμη , τεχνολογία, εξέλιξη…

Το ιδανικό είναι να είσαι αυτάρκης και δυνατός και να μπορείς να κάνεις τις επιλογές σου όπως θες. Και πάλι όμως κάπου πρέπει να ανήκεις.

Το πρόβλημα με τους Νεοέλληνες είναι ότι ποτέ δεν είμασταν σίγουροι για  αυτό .

Βιώναμε βέβαια τις αξίες και τα καλά του δυτικού συστήματος, αλλά πάντα κάναμε και δεύτερες σκέψεις ….

Πριν λίγες μέρες ορκίστηκε ο νέος πρόεδρος, ο 46ος , των ΗΠΑ .

Ο Joseph Robinette Biden Jr είναι ένας ειδήμων της Αμερικανικής πολιτικής, οπαδός της παγκοσμιοποίησης και ένας άνθρωπος που εκφράζει το πολιτικό σύστημα της χώρας του …

Ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Βίωσε σε προσωπικό επίπεδο την απόλυτη θλίψη, χτυπήθηκε πολύ άσχημα στη ζωή του, ωστόσο κυνήγησε το όνειρό του και εκεί που οι σύντροφοι  της γενιάς του αποσύρονταν διακριτικά από το προσκήνιο εκείνος βιώνει το όνειρο … και χωρίς κανείς να τον περιμένει ….

Η περίοδος που ο νέος πρόεδρος αναλαμβάνει τα καθήκοντά του συμπίπτουν με μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τα Ελληνικά πράγματα και το μέλλον της πατρίδας μας.

Σενάρια επί σεναρίων έχουν γραφτεί για τη στάση του νέου προέδρου …

Θα βοηθήσει την Ελλάδα;

Θα είναι μαζί μας ή με του απέναντι;

Θα στριμώξει τους Τούρκους ή θα προσπαθήσει να τους επαναφέρει στο δυτικό μαντρί δίνοντάς τους στην συνέχεια το κάτι πάρα πάνω λόγω και του ειδικού βάρους που υποτίθεται ότι έχουν, λόγω γεωπολιτικής θέσης κλπ. κλπ. …;

Είναι τελείως λανθασμένη κατά τη γνώμη μας αυτή η προσέγγιση και ελπίζουμε όχι μόνο οι επαΐοντες της διαχείρισης των εξωτερικών σχέσεων της Ελλάδας, αλλά και η ίδια η Ελληνική κοινωνία  να το καταλάβει και να το διαχειριστεί όπως πρέπει …

Σημαντικό που η νέα Αμερικανική διοίκηση στελεχώνεται από άτομα με μάλλον  θετική άποψη και θέση για τα Ελληνικά πράγματα , όπως η νέα εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου η Ελληνοαμερικανίδα Τζένιφερ Ψάκι, ο φιλέλληνας πρόεδρος της επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας Μπομπ Μενέντεζ, ο  ουσιαστικά επικηρυγμένος από την Τουρκία Μπρετ ΜακΓκούρκ, γνώστης των μεσανατολικών ζητημάτων και ένθερμος υποστηρικτής των Κούρδων …

Ωστόσο, δεν θα πρέπει η επικοινωνία μας με τους υπερατλαντικούς φίλους να είναι μόνο σε σχέση με την αντιπαράθεσή μας με τους Τούρκους, ούτε να προσδοκούμε το κέρδος μας από την δική τους ήττα.

Οι κοινές μας αξίες, η ουσιαστική αξιοποίηση της τεράστιας δυναμικής του Ελληνικού στοιχείου στην Αμερικανική κοινωνία, η προβολή της σύγχρονης Ελλάδας κατά τρόπο τέτοιο που να γίνει οικείος και φιλικός για τον μέσο Αμερικάνο ως προπύργιο του δυτικού κόσμου, πρέπει να είναι τα όπλα μας σε μια αποτελεσματική επικοινωνιακή στρατηγική. Η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει ένας τόπος που θα εμπνέει ασφάλεια και σιγουριά , και σίγουρα όχι αντιαμερικανικός. Ένας τόπος που θα έχει αποφασίσει συνειδητοποιημένα  και οριστικά ότι ανήκει στη δύση και δεν το διαπραγματεύεται!

Δεν μπορείς να ζητάς την στήριξη κάποιου όταν δεν του εμπνέεις εμπιστοσύνη και σιγουριά ότι αύριο δεν θα γίνεις εχθρικός απέναντί του.

Στη δημιουργία των οποιοδήποτε προβλημάτων μελλοντικά προκύψουν, το πολιτικό μας σύστημα θα βρίσκει τη λύση, χωρίς αναθεώρηση των επιλογών μας.

Αν δεν θέλουμε να έχουμε ανασφάλειες δεν πρέπει να τις δημιουργούμε και στους άλλους.

Επίσης, η μίζερη προσέγγιση της λογικής “ ήρθε το δολάριο… “ , που ούτε λίγο ούτε πολύ παραπέμπει σε επικοινωνίες ιθαγενών έναντι του ηγεμόνος , δεν έχουν θέση στην στάση ενός σύγχρονου Ελληνικού κράτους που και το ιστορικό μεγαλείο διαθέτει και κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού είναι.

Όπως και στις διαπροσωπικές σχέσεις έτσι και στη πολιτική, η αυτοπεποίθηση, η σταθερή άποψη σε βασικές επιλογές, η ικανότητά να προβάλει κανείς την δυναμική του και να στοχεύει ψηλά και όχι εφήμερα, είναι στοιχεία που μπορούν να πάνε την επικοινωνία και τις μεσοπρόθεσμες αλλά και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της πατρίδας μας έναντι των Αμερικανών συμμάχων μας σε άλλο επίπεδο.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας