Άκρη του καλοκαιριού στην πέτρα
Και τα σύννεφα κάθισαν απέναντι
Στις κορυφές των βράχων.
Πολύ ψηλά για να δουν
Πολύ μακριά για να ακούσουν
Τον ήχο απ’ τις οπλές των στίχων
Που μένουν σφηνωμένοι
Στα καλντερίμια των ποιητών.
Οργώνει με κύματα ο Πουνέντες τη θάλασσα
Μέχρις επάνω
Στα κεραμίδια των σπιτιών.
Τα αναπαλαιωμένα όνειρα παίρνουν ζωή
Με το φως από τις ντάπιες της στέρησης
Και τα χρώματα των νέων κατακτητών.
Χάνομαι στην αλμύρα της σέπιας
Και στους βυζαντινούς εσπερινούς
Των καιρών της ανοχής.
Δ.Μ._Μονεμβασιά, Καλοκαίρι 2020