Μαρουσιώτες μαχητές του 1821 (της Αρτέμιδος Μέγα)

0

Στους αγώνες των Ελλήνων του 1821 όλοι οι Έλληνες, από τη Θράκη ως την Πελοπόννησο, στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους κι εκείνοι που ζούσαν στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, στην Ασία και την Αφρική, όλοι ποθούσαν τη λευτεριά από τους Οθωμανούς. Η Φιλική Εταιρεία έδωσε έναυσμα. Όλα τα είχαν προετοιμάσει. Ο Υψηλάντης που ήταν στις υπηρεσίες του Τσάρου έπαιξε το ρόλο του στον ξεσηκωμό των ραγιάδων. Έτσι μας έλεγαν οι Τούρκοι, «Γκιαούρηδες». Λεηλατούσαν τα υπάρχοντά μας, κλέβανε τις εκκλησίες, μαγάριζαν τα θεία και τα ιερά μας και προ πάντων τις ψυχές μας που διψούσαν για λευτεριά. Και οι Μαρουσιώτες, που την εποχή εκείνη το Μαρούσι ήταν ένα μικρό χωριό, έπαιξαν σημαντικό ρόλο πολεμώντας τους με κάθε είδους πολεμικά αντικείμενα. Τα γιαταγάνια ήταν τα μεγάλα σπαθιά της εποχής που θέριζαν τα κεφάλια των επιτιθέμενων άγριων τουρκαλάδων.

Οι Μαρουσιώτες συμμετείχαν στον επαναστατικό αγώνα με τρία μικρά σώματα, στα οποία συμμετείχαν στρατιώτες κι από άλλα μέρη. Ο Γεώργιος Πέππας είχε υπό τις οδηγίες του πενήντα άνδρες και με αυτούς πολεμούσε στις μάχες που γίνονταν στην Αττική. Στην πολιορκία της Ακροπόλεως έλαβε μέρος, πληγώθηκε στο πόδι κι έμεινε ανάπηρος όλη τη μετέπειτα ζωή του. Ένας άλλος σπουδαίος Μαρουσιώτης, ο Γεωργάκης Λέκκας, συμμετείχε σε πλήθος επιχειρήσεων κατά του εχθρού. Κι αυτός σκοτώθηκε στην πολιορκία της Ακροπόλεως από τον αιμοσταγή Κιουταχή. Ο αδερφός του, Σπύρος Λέκκας, κατά τις ιστορικές πηγές πρόσφερε οικονομικώς στον αγώνα, δίνοντας τρόφιμα στους πολιορκημένους. Ο ίδιος πολέμησε στη μάχη του Χαϊδαρίου κι ανέβηκε στην Ακρόπολη με τον Κριεζώτη να ενισχύσει τον αγώνα τους.

Ο σπουδαίος αγωνιστής Μακρυγιάννης γράφει: «Κι ο καημένος ο Ντάβαρης ο Αναγνώστης με τόσους πατριώτες του, κι ο Γερολίτζος ήρθαν να σκοτωθούν κι έφεραν όλα τους τα βόδια και σκουτιά των σπιτιών τους κι έντυναν κι έτρεφαν τους Αθηναίους που από την αρχή μοιράζονταν τα πάντα». Σύμφωνα με την αναφορά του Λίτζα προς το Υπουργείο Πολέμου, όταν μπήκε στην Ακρόπολη, το σώμα αριθμούσε 50 άνδρες. Οι μισοί σκοτώθηκαν εκεί ενώ προηγουμένως αγωνιστήκαν στον προμαχώνα του Σερπεντζέ.

Μια αξιομνημόνευτη φυσιογνωμία του Αμαρουσίου στα χρόνια της Επανάστασης υπήρξε η Όρσα Πετρούτσου. Κατά τον καθηγητή Πολιτόπουλο, βρέθηκε φυλακισμένη των Τούρκων στην Ακρόπολη μέχρι που την κατέλαβαν οι Έλληνες το 1822. Στη συνέχεια η ηρωική αυτή γυναίκα πολέμησε κι έδειξε ανδρεία σπουδαία  ώστε, αν και γυναίκα την εποχή της ανδροκρατίας, να τιμηθεί με το βαθμό του υπαξιωματικού Α’ τάξεως. Στις ιστορικές πηγές της εποχής καθώς και στα Γενικά Αρχεία του κράτους υπάρχουν πολλές ακόμα αναφορές σε Μαρουσιώτες που πολέμησαν και σκοτώθηκαν ή επέζησαν και τιμήθηκαν με σχετικά αριστεία. Η πολιορκία της Ακρόπολης κράτησε 8 μήνες. Οι Τούρκοι παραδόθηκαν στις 10 Ιουνίου 1822 λόγω έλλειψης των αναγκαίων. Εκεί έχασε τη ζωή του κι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Η κάθοδος του Κιουταχή, του αιμοσταγούς αυτού Οθωμανού, υπήρξε η απαρχή των περιπετειών. Ο Κιουταχής με τον κύριο όγκο των δυνάμεών του μπήκε πάλι στην Αττική τον Ιούνιο του 1826 και στρατοπέδευσε έξω από την Αθήνα. Άρχισε τις λεηλασίες. Έδωσε διαταγή και πυρπολήθηκε μεγάλο μέρος του τοπικού ελαιώνα και καταστράφηκαν δεκάδες εκκλησίες και οικίες. Από την περίοδο εκείνη άρχισε η πολιορκία της Ακροπόλεως ενώ συγχρόνως εγίνοντο μάχες στο Καματερό, στον Πειραιά, στο Χαϊδάρι και σε άλλες περιοχές. Απόγονοι εκείνων που πολέμησαν υπάρχουν και σήμερα και κατέχουν καίριες θέσεις στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα του Αμαρουσίου.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας