ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ –Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΉ ΤΟΥ “PAUSE ΚΑΙ RESTART”, του Υποναυάρχου ε.α. Στέλιου Φενέκου

0

Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Πολλές φορές δημόσια (σε συνεντεύξεις) είχα υποστηρίξει ότι ο Ερντογάν είναι προβλέψιμος και μάλιστα σε πολλά και διαφορετικά άρθρα (όπως τα συνημμένα) τόνιζα ότι θα πάει στα άκρα την σύγκρουσή του με τις ΗΠΑ, οι οποίες θα κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν στη σφαίρα επιρροής τους.

Και ότι αυτός θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί αυτήν την επιθυμία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να διεκδικήσει τα πάντα.

Κατέληξα επίσης προ πολλού, ότι εάν ο Δυτικός κόσμος δει τελικά ότι ο Ερντογάν καθίσταται ανεξέλεγκτος, τότε θα στραφεί αποκλειστικά στο πρόσωπό του και στα πρόσωπα συνεργατών του (προετοιμάζοντας την διάδοχη κατάσταση), και θα τον κατηγορήσει για την αυταρχική του πολιτική για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για εγκλήματα κλπ.

Τότε θα είναι και το σημείο καμπής για τον Ερντογάν, που θα κληθεί  να διαλέξει εάν θα συμβιβαστεί για να επιβιώσει ή εάν θα συνεχίσει την φρενήρη και ανεξέλεγκτη πορεία του προς την αποκαθήλωση, όπως έγινε και με άλλους ανεξέλεγκτους ηγέτες του αραβικού κόσμου.  Και όντως αυτό κάνει τώρα, για να αποφορτισθεί κάνει μερικά βήματα πίσω ώστε να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις προς το πρόσωπό του, αλλά βάζει μπροστά τους στενούς του συνεργάτες για να συντηρούν την ρητορική και να δρουν παγιώνοντας τα τετελεσμένα, εμφανιζόμενος αυτός διαλλακτικός και μετριοπαθής.

Θα προσπαθήσει φυσικά να έχει την υποστήριξη της Ρωσίας, όμως τα όρια της Ρωσίας είναι περιορισμένα σε αυτό το παιχνίδι ισχύος με τον Δυτικό κόσμο.

Και μπορεί η Ρωσία να είναι κερδισμένη σήμερα στην περίπτωση της Συρίας, λόγω κυρίως της αλλοπρόσαλλης πολιτικής Τραμπ, όμως η Τουρκία είναι διαφορετική περίπτωση από την Συρία και σε αριθμούς και σε γεωπολιτική αξία για την Δύση.

Το μεγαλύτερο Αμερικανικό λάθος όμως που το χρεώνεται αποκλειστικά ο Τραμπ, είναι ότι εάν είχε δημιουργηθεί κουρδικό κράτος, τότε  η Δύση θα είχε επιτύχει σημαντική νίκη στην Μέση Ανατολή. Γιατί το κουρδικό κράτος θα ήταν παράγων μετασχηματισμού των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Μέση Ανατολή προς όφελός της και θα είχε μειωθεί η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας (αλλά και άλλων χωρών της περιοχής) σημαντικά.

Και ενώ ο Μπάϊντεν φάνηκε αρχικά ότι επανεκκίνησε τις συζητήσεις και τις επαφές με τους Κούρδους (και είναι δεδομένο ότι τις συνεχίζει μυστικά), και χρησιμοποίησε την δράση αυτή ως στοιχείο πίεσης προς τον Ερντογάν, στην συνέχεια αποδυνάμωσε ο ίδιος την εξέλιξη των πραγμάτων με τους Κούρδους, που σημαίνει ότι στην μεταξύ τους συνάντηση με τον Ερντογάν, μία στρατηγικής σημασίας συμφωνία διημείφθη μεταξύ τους,  βασισμένη στα παρακάτω:

  1. Ο Ερντογάν να μειώσει την αντιαμερικανική ρητορική
  2. Να επιβεβαιωθεί εμπράκτως η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, με την ανάληψη δύσκολων αποστολών (Αφγανιστάν-αεροδρόμιο της Καμπούλ, Ιράκ, Συρία κλπ), σε περιοχές που οι άλλες χώρες της συμμαχίας δεν είναι πρόθυμες να συνεχίσουν είτε να εμπλακούν στο πεδίο, πράγμα που θέλει να το αναλάβει η Τουρκία για να βελτιώσει την προστιθέμενη αξία της στην συμμαχία. Και μάλιστα με δεδομένο ότι μέσω του Πακιστάν και των Παστούν (είτε άμεσα λόγω των διασυνδέσεών της με τους πολέμαρχους) η Τουρκία φαίνεται να συνομιλεί με τους Ταλιμπάν και να βρίσκει τρόπους συμβίωσης, καθίσταται πολύτιμη για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
  3. Να καθησυχάσει τους φόβους της Γαλλίας και να λάβει την βούλα του ΝΑΤΟ για την εμπλοκή της στην Λιβύη, αποσύροντας αρχικά τους μισθοφόρους (-πράγμα που θέλει και το ΝΑΤΟ, να φύγουν δηλαδή όλοι οι μισθοφόροι και να πιεσθούν να φύγουν και οι Ρώσοι) και επικυρώνοντας την παρουσία της και την επιρροή της με στρατιωτικούς συμβούλους και ανάληψη ειδικών έργων στην Λιβύη.
  4. Να παγώσει το ζήτημα των S-400 που προσπαθεί να κατεβάσει σε επίπεδο αντιπαράθεσης/διαπραγμάτευσης με της ΗΠΑ και μόνο ως προς τα F-35 και όχι στο σύνολο της θέσης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Σιγά σιγά έτσι θα αποδυναμωθεί και η οξύτητα της εφαρμογής των κυρώσεων από τις ΗΠΑ, παρά τις έντονες αντιδράσεις των Γερουσιαστών της πελυράς Μενέντεζ.
  5. Να επανεκκινήσουν οι ατέρμονες προενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, που δίνουν ταυτόχρονα άλλοθι για χρηματοδότηση της Τουρκίας από την ΕΕ αλλά δίνουν άλλοθι και σε όσες ευρωπαϊκές χώρες βλέπουν την Τουρκία ως δυνητικό πεδίο για την προώθηση και ανάπτυξη των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους.
  6. Να υπάρξει ανταποδοτική (με ζωτικά ανταλλάγματα για την Τουρκία) σταδιακή επανένταξη της Τουρκίας στην Αμερικανική σφαίρα επιρροής, αφού δεν είναι μόνο πολύτιμη για την πολιτική των ΗΠΑ ως προς την Ρωσία, αλλά κυρίως ως ζώνη ελέγχου στην υπερφιλόδοξη και επικίνδυνη για τις ΗΠΑ μεγέθυνση και ωρίμανση της “Belt and Road Initiative” (BRI) της Κίνας.

Σε αυτήν της στρατηγική καθίσταται κρίσιμο και για τις ΗΠΑ αλλά και για την ΕΕ να μειωθούν προσχηματικά (έστω και πρόσκαιρα οι εντάσεις με την Ελλάδα), τουλάχιστον εκ μέρους του ιδίου του Ερντογάν (οι Τούρκοι κρατικοί λειτουργοί ας συνεχίζουν τα ίδια), και να προβάλλεται ως προοπτική η διευθέτηση των Ελληνοτουρκικών ζητημάτων μέσω διμερών επαφών και διαλόγου, ώστε να βγει το Ελληνοτουρκικό ζήτημα από την ατζέντα τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ.

Σε ότι αφορά το ΝΑΤΟ και την Ελληνοτουρκική υπόθεση, να προβληθεί ο ανεπαρκής μηχανισμός επίλυσης συγκρούσεων εντός του ΝΑΤΟ (στον οποίο τόσο πολύ επενδύει ο ΓΓ/ΝΑΤΟ) ως μία θετική εξέλιξη διευθέτησης των Ελληνοτουρκικών ζητημάτων στους κόλπους της Συμμαχίας, τηρώντας πάντα την γραμμή της μέσης απόσταση.

Είναι δηλαδή σαν να έχουμε κάνει pause” στις εξελίξεις ως προς τα Ελληνοτουρκικά, όπου όμως τίποτε από τα προηγούμενα δεν έχουν διαγραφεί ή αλλοιωθεί. Αντίθετα κάπου-κάπου θα γίνεται restart” κάθε φορά που η Τουρκία θα θέλει να πιέσει για να επιβεβαιώσει τα τετελεσμένα είτα να διεκδικήσει περισσότερα.

Και δυστυχώς κινδυνεύουμε να γίνουμε κομπάρσοι στις εξελίξεις, εάν επιλέξουμε την παθητική πολιτική λύση των άτυπων – κρυφών διαμεσολαβητών, με απευθείας κρυφές διαπραγματεύσεις (μέσω κ. Σουρανή και Καλίν) και όχι την ολοκληρωμένη συνέργεια των νομικών – θεσμικών – διπλωματικών – αμυντικών (ενίσχυση αποτροπής και διευρυμένης αποτροπής με τις συμμαχίας) ενεργειών της αντίληψης Δένδια, που να μπορούν να στηρίξουν μία ανταγωνιστική ενεργητική πολιτική για την κατοχύρωση, υποστήριξη και διεύρυνση των εθνικών συμφερόντων.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας