Ποιητικό Ρεπορτάζ – “Η σκόνη  των άστρων”- ποίημα του Δ. Μ.

0

Ταξιδιώτη του χρόνου

Ποιων άστρων η σκόνη σκεπάζει το λίκνο σου

Και η αύρα των ματιών σου ρέει σαν προπατορικό

Νεφέλωμα  στις μαύρες τρύπες της γένεσης;

 

Αγάλλεται η ψυχή μου

Στους ήχους  της σιωπής των σωμάτων

Που διακτινίζουν τη λάμψη της ουράνιας μελωδίας

Και φωτίζουν αέναα τους ωροσκόπους της

Επίγειας μετάλλαξης.

 

Στέκομαι χωρίς αποσκευές στο κατώφλι του χρόνου.

Μοιάζω με δένδρο που κρέμασαν στα κλαδιά του

Αμέτρητα θέλω μιας χρήσεως ως απόδειξη της ύπαρξής μου.

 

Κι όμως

Το μόνο που ανομολόγητα  επιθυμώ

Είναι να μείνει το ίχνος των στίχων μου

Στον επόμενο σταθμό επιβίβασης.

 

Δ.Μ. _ Ιανουάριος  2021

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας