ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΟΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ; άρθρο του Υποναυάρχου ε.α. Στέλιου Φενέκου

0

 

Εάν κάποιος δει τον χάρτη με το τι δηλώνουν ως μητρική τους γλώσσα οι πολίτες στην Ουκρανία, αλλά και που ομιλείται η Ρωσική γλώσσα ως κύρια γλώσσα, εύκολα αντιλαμβάνεται μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι φιλοδοξίες του Πούτιν, τώρα που βλέπει να επιτυγχάνει η στρατηγική των τετελεσμένων του περιορισμένου σκοπού.

Επίσης στις εκλογές που ψηφίσθηκε ο Ρωσόφιλος πρόεδρος Γιανούκοβιτς, θα δούμε πως κατανεμήθηκαν οι ψήφοι σε όλη την Ουκρανία, ενδεικτικό κυρίως λόγω των τεράστιων ποσοστών στις Ανατολικές και Νοατιοανατολικές περιφέρειες (95-60%).

Και αν πάρουμε την περίπτωση της Κριμαίας και τώρα του Ντονμπάς (όχι όλο ακόμη), αναρωτιόμαστε για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;

Η Χερσώνα; Η Ζαπαρίγια προς τα Νότια για να ενωθεί με την Κριμαία και να κάνει την Αζοφική Ρωσική λίμνη; Η Μικολάγιβ και η Οδησσός για να αποκλείσει την Ουκρανία από την Μαύρη Θάλασσα; Το Χάρκοβο στα ΒΑ; Ή μήπως στους στόχους είναι και η Υπερδνειστερία που εδώ και χρόνια οι πολίτες της έχουν ψηφίσει σε δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας και της συνένωσης με την Ρωσία;

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: «αν θα το κάνει τώρα, συνεχίζοντας την επιχειρησιακή λογική του περιορισμένου σκοπό ή στο μέλλον με μία νέα ευκαιρία;»

Σε αυτό συνηγορεί και η ρητορική του για προστασία όλων των Ρώσων και ότι η Ουκρανία είναι τεχνητό κράτος. Φυσικά τα λόγια του είχαν πολλούς αποδέκτες. Αφενός το ΝΑΤΟ και τους Δυτικούς, αφετέρου τους Ουκρανούς εθνικιστές ως προειδοποίηση και απειλή συνάμα και οπωσδήποτε όλες τις χώρες που βρίσκονται στο μαλακό υπογάστριό της και αποτελούσαν πριν τμήματα της ΕΣΣΔ.

Εάν πιστέψουμε ότι είναι ειλικρινής στο παράθυρο που άφησε για διπλωματία, τότε παραμένει στον περιορισμένο σκοπό του Ντονμπάς προς το παρόν και αρκείται στα μέχρι τώρα τετελεσμένα. Όμως δεν αποκλείεται να εκμεταλλευθεί οιαδήποτε ευκαιρία (κλιμάκωσης της σύγκρουσης ή ενδεχόμενης προσπάθειας της Ουκρανικής κυβέρνησης να ανακαταλάβει τα εδάφη των αυτονομιστών είτε άρνησης του ΝΑΤΟ και των Δυτικών να αποδεχθούν την μη είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ) για να προωθηθεί και στις άλλες περιοχές.

Εξ’ ίσου κρίσιμο ερώτημα όμως είναι και το: «Ποιος θα τον σταματήσει σε μία τέτοια σταδιακή επιβολή τετελεσμένων;»

Δυστυχώς στην μνήμη μας έρχεται η αντίστοιχη ναζιστική εισβολή στην Σουδητία, με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων τότε, που συνεχίστηκε με την εισβολή στην Τσεχία. Και φυσικά και η Τουρκία στην Κύπρο.

Τώρα φαίνεται η ολιγωρία και της ΕΕ και του ΟΑΣΕ αλλά και του σχήματος των Τεσσάρων που δεν πίεσαν την Ουκρανία να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ Ι και ΙΙ. Και θεωρούσαν ως μόνη υπεύθυνη την Ρωσία που δεν εφαρμοζόταν οι συμφωνίες.

Το μεγαλύτερο λάθος τους ήταν ότι θεωρούσαν ότι η ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ θα έλυνε τα προβλήματα της Ουκρανίας, ενώ θα έπρεπε να την πιέσουν να λύσει πρώτα τα προβλήματα πριν ενταχθεί στην ΕΕ. Και το εκμεταλλεύθηκε αυτό η Ρωσία στο πεδίο.

Και τα γνώριζαν με ακρίβεια όλα αυτά, καθώς και την απροθυμία της Ουκρανίας να υλοποιήσει ότι συμφώνησε στο Μισνκ, όπως διαπιστώνει αν διαβάσει κάποιος τις εκθέσεις της ΕΕ για την Ουκρανία τα τελευταία χρόνια.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας