To oνειροπόλο παιδί, του Ανδρέα Βασιλείου

0

Ανδρέας Βασιλείου Πολιτικός Επιστήμονας, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, Ειδικός Παιδαγωγός

 

 

Ο Λεωνής είναι 14 χρονών. Μας τον έστειλε ο δάσκαλός του. Ο Λεωνής, όπως φαίνεται, βρίσκεται πάντοτε «στο φεγγάρι». Στην τάξη είναι ήρεμος. Ούτε ακούγεται.
Σαν να μην ενδιαφέρεται για τίποτα. Κανένα μάθημα δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει την προσοχή του. Ούτε τα παιγνίδια, άλλωστε. Στο διάλειμμα, στέκει παράμερα.
Δεν έχει φίλους. ΄Ετσι ήταν πάντοτε. Πάντοτε είχαν παρατηρήσει τη βραδύτητά του, τη δυσκολία του κατά την εκτέλεση μιας δοσμένης εργασίας. Φαίνεται πως του λείπει η δύναμη. Κάθε απασχόληση σαν να του φαίνεται πάρα πολύ δύσκολη.
Από πού πηγάζει αυτή η στάση; ΄Υστερα από μερικές συνομιλίες, αφού κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του, ξανοίγεται σιγά – σιγά. Ο Λεωνής έχει ένα αδελφό, τρία χρόνια μεγαλύτερό του και μια αδερφή τέσσερα χρόνια μικρότερή του. Η θέση του, του δεύτερου παιδιού στον «οικογενειακό αστερισμό» είναι μια θέση που δύσκολα μπορεί να κρατηθεί. Το παιδί δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο, και αν οι γονείς δεν κάνουν όσα χρειάζονται για να του δώσουν το συναίσθημα της αξίας της θέση που κατέχει, μπορεί να κυριευτεί από μεγάλη αποθάρρυνση. Αυτό ακριβώς έτυχε στο Λεωνή. Θυμάται ακόμα τη
θλίψη που ένοιωσε, όταν ο πατέρας του φωτογράφισε τον αδελφό του, τη
μέρα που γιόρταζε τα εφτά χρόνια του, και δε θέλησε να φωτογραφήσει και αυτόν.
Πλήθος αποθαρρυντικές αναμνήσεις ξεχειλίζουν. ΄Όπως φαίνεται, μόνο αυτές χαράχτηκαν στη μνήμη του. Έχοντας την εντύπωση, πως δεν έχει θέση ανάμεσα στους άλλους, καταφεύγει στο όνειρο. Εκεί του επιτρέπονται όλες οι επιτυχίες. Εκεί έχει το δικαίωμα για
όλα τα εγκώμια, για όλες τις τιμές. Ξαναπέφτει από καιρό σε καιρό στη γη, μα μπορείτε να φανταστείτε εύκολα πως οι εργασίες που θα του δοθούν θα αργήσουν να εκτελεστούν. Το πνεύμα του ταλαντεύεται ακατάπαυστα ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα και τα πράγματα διόλου δεν προχωρούν.
Πολλά παιδιά ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Αποθαρρύνθηκαν πάρα πολύ νωρίς για διάφορους λόγους (αυστηρότερη αγωγή, ή απεναντίας «παραχαϊδευτική», χωρισμένο
αντρόγυνο κλπ.) Ας προσπαθήσουμε να βρούμε, με μεγάλη διπλωματικότητα την αιτία της αποθάρρυνσης τους.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ας τους αποδείχνουμε, πως τα εκτιμούμε, πως τους έχουμε εμπιστοσύνη, πως τα αγαπούμε. Αυτά είναι παιδιά, στα οποία πρέπει να δίνουμε «μια
συμπληρωματική συναισθηματική μερίδα» που θα τους επιτρέψει να ξαναέρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα και να ξαναπάρουν εκεί τη θέση τους θαρραλέα, αφού
νικήσουν εκείνο το συναίσθημα κατωτερότητας, για το οποίο ο διάσημος βιεννέζος ψυχολόγος Alfred Adler μίλησε πλατιά στα βιβλία του.

Το ονειροπόλο παιδί που δεν ονειροπολεί
Η Αννούλα είναι δέκα χρονών. Είναι βυθισμένη σ΄ ένα αδιάκοπο όνειρο. Τι λοιπόν ονειρεύεται; Ποιον προσανατολισμό έχουν οι πόθοι της. Κανένα. Υπάρχει γι αυτή μια
πραγματική αδυναμία να ενεργεί. Από τότε που γεννήθηκε οι γονείς της την πιέζουν με συστάσεις, παρατηρήσεις, κριτικές. Τελικά, δεν τολμά να κάνει τίποτα. Της ζητούν μια
τελειότητα, που ξέρει, πως δεν μπορεί να την προσφέρει. Τότε, ούτε διστάζει. Ούτε ένα όνειρο δεν έχει πια το θάρρος να πλάσει. Αφήνει το χρόνο να κυλά. Κι εδώ πρόκειται
για μια βαθιά αποθάρρυνση, που, αν δεν γιατρευτεί έγκαιρα, μπορεί να οδηγήσει, αργότερα, στην περίοδο της εφηβείας, σε σοβαρές διαταραχές.

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας