- Αλέξανδρος Ε. Παπαχαραλάμπους
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Αμαρουσίου
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ – ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ
E-mail: alexepap@outlook.com
fb: alexandros.papacharalampous
Βιώσιμη κινητικότητα και οδική ασφάλεια
Ένα βιώσιμο συγκοινωνιακό σύστημα είναι εκείνο που επιτρέπει στους ανθρώπους να φτάσουν στον προορισμό τους με ασφάλεια, που διαφυλάσσει το περιβάλλον και που εξασφαλίζει την λειτουργία του μέσα στις διαφορετικές γενεές. Και τώρα προσγειωνόμαστε στην Ελλάδα, στην οποία αδιαφορούμε για τα πεζοδρόμια, τη στάθμευση, την υψηλή ταχύτητα οχημάτων στις γειτονιές, την χρήση του ποδηλάτου, τον πεζό. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αδιαφορούμε. Γιατί σαν σχεδιαστής ξέρω πως μπορούμε να κάνουμε πολλά.
Την προηγούμενη άνοιξη, βρισκόμουν κοντά στη συμβολή Ράλλη και Παλαιολόγου, από την πλευρά της πλατεία Κασταλίας. Μιλούσα με κάποιους φίλους και παρατηρούσα πως το πεζοδρόμιο στην Ράλλη ήταν γεμάτο με μεγάλα πλατάνια. Επειδή ήταν άνοιξη, μου είχαν κινήσει την προσοχή: είχαν πυκνή φυλλωσιά και ωραία σκιά που μαλάκωνε την -αρκετή τότε- ζέστη, αντίθετα με την φετινή άνοιξη, που με πείσμα δεν έρχεται. Ένα κόκκινο αμάξι ήταν παρκαρισμένο στη συμβολή των προαναφερθέντων οδών και δεν του είχα δώσει σημασία μέχρι που ακούω μία κυρία με ένα καροτσάκι μωρού να λέει στο άλλο της παιδί, «πάμε πίσω γιατί δεν μπορούμε να περάσουμε».
Όμως, το πεζοδρόμιο με τα ωραία πλατάνια ήταν τόσο μικρό και οι κορμοί των πλατανιών τόσο μεγάλοι, που ήταν αδύνατον ένα καροτσάκι να γυρίσει κι έτσι αναγκάστηκε να κάνει όπισθεν. Εγώ σκεφτόμουν τη μητέρα, πόσο δύσκολο ήταν να χειριστεί το καρότσι με όπισθεν, όσο προσέχει το άλλο της παιδί. Στο πεζοδρόμιο έγινε ένα κομφούζιο, αφού και οι υπόλοιποι πεζοί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά, κολωνάκια και το πεζοδρόμιο είχε βασανιστεί από τις ρίζες των πλατανιών που είχε κάνει «λοφάκια». Φυσικά, τσακώθηκα με τον οδηγό, στο κόκκινο αυτοκίνητο με την πρώτη του απόκριση να είναι ερώτηση: «Τροχονόμος είσαι;».
Αντίστοιχες αντικοινωνικές συμπεριφορές δυσκολεύουν την ήδη ανυπόφορη κατάσταση των υποδομών. Οι πεζοί δεν έχουν διαδρόμους να κινηθούν, όπως δεν έχουν τα ποδήλατα και τα Άτομα με Ανάγκες. Αναρωτιέμαι αν έχουμε αναλύσει τους διαδρόμους των πεζών-μαθητών όταν πάνε σχολείο για να διασφαλίσουμε την ασφάλεια στη μετακίνησή τους; Έχουμε αναλογιστεί τις επιτεταμένες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στους διαδρόμους των πεζών όταν χρησιμοποιούνται από ΑμεΑ; Έχουμε αναλογιστεί ότι το αυτοκινητο-κεντρικό μοντέλο διαχείρισης και σχεδιασμού ωφελεί τον ένα μετακινούμενο που παρκάρει παράνομα και όχι τους δεκάδες πεζούς που ενοχλεί;
Η λύση είναι ένας συνολικός και συμμετοχικός σχεδιασμός αλλά και η βιωσιμότητα κατά το σχεδιασμό: η χρήση του ανθρώπου και της ικανοποίησής του από την πόλη σαν μονάδα μέτρησης για να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε έργα. Και όταν λέμε του ανθρώπου, δεν εννοούμε τον ένα επιβαίνοντα του κόκκινου οχήματος, αλλά τη μαμά με τα δύο της παιδιά. Εννοούμε πως πρέπει η πόλη μας, όχι μόνο να απαγορεύει τη στάθμευση με κατάλληλα σήματα (όταν υπάρχουν), αλλά από σχεδιασμού της. Αν, για παράδειγμα, το μέγεθος του πεζοδρομίου είχε αρκετά μεγάλο μέγεθος για να μην χωράει περισσότερο του ενός οχήματος να διασχίσει το δρόμο τότε θα υπήρχαν παράνομα σταθμευμένα οχήματα; Δε νομίζω.
Συγκεκριμένα: Πρέπει να αναλύσουμε και προστατεύσουμε την μετακίνηση των παιδιών από και προς το σχολείο και σε άλλους χώρους ενδιαφέροντος. Πρέπει να διασφαλίσουμε την μετακίνηση των ΑμεΑ με έξυπνα μέσα, όπως car-sharing και ειδικών μέσω μετακίνησης αλλά και μέσω πεζοδρομίων κατάλληλων μεγεθών και κατασκευής. Πρέπει να εφαρμόσουμε έξυπνα συστήματα αναγνώρισης κινδύνου για την ασφάλεια πεζών και άλλων ευαίσθητων ομάδων όταν έρχονται σε επαφή με αυτοκίνητα. Πρέπει να μειώσουμε και δυσκολέψουμε την κίνηση οχημάτων από σημεία ενδιαφέροντος για τους πεζούς.
Πιστεύω στην ισότητα σε κάθε επίπεδο και ειδικά για θέματα του τομέα μου, της συγκοινωνίας. Η βιώσιμη κινητικότητα δεν πρέπει να είναι επιλογή αλλά στόχος. Για το Ενωμένο Μαρούσι είναι δέσμευση.