Φερμένο από τις αλησμόνητες πατρίδες και τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες, το πατροπαράδοτο έθιμο ΚΕΣΚΕΚΙ άντεξε στο πέρασμα των χρόνων, άντεξε στις αλλαγές του τρόπου ζωής, άντεξε στην οικονομική κρίση, άντεξε ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της πανδημίας που οι περιορισμοί δεν του επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί, κι επέστεψε τα τελευταία χρόνια ακόμα πιο δυναμικά για να θυμίσει σε όλους πως οι Μελισσιώτες Μικρασιάτες δεν ξεχνούν τις ρίζες τους, την ιστορία τους και τους προγόνους τους.
Έτσι, την παραμονή της εορτής, την Τρίτη 22 Απριλίου, στο προαύλιο του Πολιτιστικού Κέντρου άναψαν για 65η φορά οι φωτιές για να ζεστάνουν το φαγητό στα καζάνια και οι περίοικοι, μέλη του Συλλόγου Άγιος Γεώργιος Γκιουλμπαξέ», φίλοι, περαστικοί κι εθελοντές έπιασαν δουλειά ανακατεύοντας συνεχόμενα με τις τεράστιες ξύλινες κουτάλες το φαγητό. Οι μυρωδιές από το στάρι, το κίμινο, το κρέας σμίγουν με τις μυρωδιές από τα ξύλα και τα κάρβουνα και οι Μικρασιάτες λένε πως ο καπνός φτάνει ψηλά στον ουρανό για να ξέρουν οι πρόγονοί τους πως δεν τους ξέχασαν και πως η παράδοση συνεχίζεται ακόμα και περνάει αδιάληπτα από γενιά σε γενιά. Σε αυτή την προσπάθεια πρωτοστατεί πάντα ο Σύλλογος «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε» που διοργανώνει τις εορταστικές εκδηλώσεις, με την πολύτιμη συμπαράσταση του Δήμου Πεντέλης.
Μια εβδομάδα πριν τη γιορτή μια αποστολή αποτελούμενη από μέλη του Συλλόγου πηγαίνουν το στάρι σε παραδοσιακό μύλο για να το αλέσουν. Την παραμονή της εορτής το βράδυ, το αποφλοιωμένο σιτάρι μπαίνει στα καζάνια όπως και το κρέας μαζί με μπαχαρικά, ανάβουν οι φωτιές και το Κεσκέκι, όπως λέγεται το παραδοσιακό φαγητό, αρχίζει να μαγειρεύεται. Όλο το βράδυ ανακατεύουν με τις ξύλινες μεγάλες κουτάλες το στάρι και το κρέας ώσπου να γίνει ένας χυλός, να μαλακώσει και μελώσει.
Το έθιμο μεταφέρθηκε σχεδόν αυτούσιο από τους ξεριζωμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας, και συγκεκριμένα από το χωριό Γκιουλμπαξέ της περιοχής Σμύρνης, όπου πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Το «κεσκέκι» αναβίωσε στην Πηγή Μελισσίων από τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες Γκιουλμπαξιώτες για πρώτη φορά το 1958, αμέσως μόλις πρωτολειτούργησε η εκκλησία του Άη Γιώργη.
Την επομένη το πρωί, ανήμερα της εορτής, Τετάρτη 23 Απριλίου, μόλις τελείωσε η επίσημη Δοξολογία οι Ιερείς βγήκαν από τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου και ευλόγησαν το φαγητό στα καζάνια, πριν αυτό ξεκινήσει να μοιράζεται στον κόσμο μαζί με άφθονο κρασί.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν τα χορευτικά του Συλλόγου. Παιδικό και Τμήμα Ενηλίκων με τις παραδοσιακές Μικρασιάτικες φορεσιές γέμισαν την πλατεία, υπό τους ήχους ζωντανής ορχήστρας και ξεσήκωσαν το κοινό με συρτούς και καρσιλαμάδες. Την παράσταση έκλεψαν οι μικρότεροι χορευτές, τα παιδιά, η επόμενη γενιά Μικρασιατών που με λεβεντιά και χάρη, υπερήφανα και αρχοντικά πιάστηκαν απ’ τα χέρια κι απ’ τους ώμους και ζωντάνεψαν τους παραδοσιακούς χορούς των προγόνων τους.
Η Δήμαρχος κα Νατάσσα Κοσμοπούλου έδωσε το «παρών» στο εορταστικό διήμερο και δήλωσε: ‘Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τους Μικρασιάτες προγόνους μας στη δύσκολη διαδρομή τους ως την πατρίδα και τον τόπο μας – τα Μελίσσια που έγιναν το νέο τους σπίτι. Θερμά συγχαρητήρια στον Σύλλογο για την ευκαιρία που μας δίνει κάθε χρόνο να θυμόμαστε τις ρίζες μας’.
Χαιρετισμό απηύθυνε και ο Πρόεδρος του Συλλόγου κος Παναγιώτης Γκατζόλης καλωσορίζοντας και φέτος τον κόσμο στην μεγάλη παραδοσιακή γιορτή.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν το απόγευμα της ίδιας ημέρας με την Περιφορά της Ιερής Εικόνας του Αγίου Γεωργίου στους δρόμους της πόλης με κατάνυξη και ευλάβεια.
