Σαν σήμερα πριν από 48 χρόνια, τον Νοέμβρη του 1973, περίμενα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, να έρθουν οι φίλοι στο σπίτι κι όμως δεν μπορούσε να έρθει κανείς! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον ήχο από τα ερπυστριοφόρα που περνούσαν κάτω από τα παράθυρά μας! Τα γεγονότα αυτά σημάδεψαν τη ζωή μου και την επιθυμία μου να μπω στο Πολυτεχνείο! Ήταν και θα παραμείνει στάση ζωής και δύναμης στη ζωή μου!!
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι εδώ και μας εμπνέει. Είναι διαχρονικό σύμβολο της δημοκρατίας, είναι αιώνιο δίδαγμα για τη νεολαία μας, μια από τις πιο λαμπρές σελίδες των σύγχρονων δημοκρατικών αγώνων της πατρίδας μας.
Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου και να συνεχίσουμε με σκληρούς αγώνες, όπως και τότε, για ελευθερία, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τη δική μας ζωή, το δικό μας μέλλον. Όπως αναφέρει και ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς «Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί, τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού…».
