Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με επιμονή στο ζήτημα της παράνομης κατάληψης και χρήσης των παραλιών από επιχειρηματίες που παραβιάζουν τους νόμους κατάφωρα. Κι έχω αναλύσει γιατί η παράνομη επέκταση μαζί με την πρακτική των ρεζερβέ ομπρελών παραβιάζει την υποχρέωση των επιχειρηματιών ως προς την σύννομη χρήση ενός δημόσιου αγαθού.
Δυστυχώς η αντίληψη πολλών συμπολιτών μας, της λογικής «έλα μωρέ, σιγά το πράγμα, και πως θα πάμε σε μία παραλία χωρίς να έχουμε ρεζερβάρει ομπρέλα δίπλα στην θάλασσα, πρώτο τραπέζι πίστα» έχει κυριαρχήσει αποθρασύνοντας τους παραβάτες επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν και μπράβους και να απειλήσουν οιονδήποτε διαμαρτυρηθεί ή προσφύγει στην δικαιοσύνη. (ΣΗΜ: Εύλογα συμφωνούμε ότι τα καθίσματα κοντά στην θάλασσα κυρίως πρέπει να δίνονται κατά προτεραιότητα σε οικογένειες με παιδιά για καλύτερη εποπτεία τους και σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα)
Απόλυτα παράνομη κι επιβαρυντική επίσης είναι και η αγκυροβολία σκαφών σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων από τις παραλίες. Οι κίνδυνοι από την κίνησή τους, η ηχορύπανση από τα τζετ σκι, τα καυσαέρια και τα νερά από τις σεντίνες που τα νοιώθει ο καθένας όταν κολυμπάει, υποβαθμίζουν τις παραλίες μας με επιπτώσεις στους “επίγειους τουρίστες”.
Θα πει κάποιος, ότι όσοι βρίσκονται στα σκάφη καλά περνάνε.
Όμως ως ναυτικός και με μακροχρόνια εμπειρία σε μικρά σκάφη και ιστιοπλοϊκό τουρισμό, θα τους έλεγα ότι όποιος επιλέγει αυτό το είδος τουρισμού, δεν έχει κανένα ουσιαστικό λόγο να πάει κοντά σε πολυσύχναστες παραλίες και να αγκυροβολήσει ανάμεσα σε κολυμβητές και άλλα σκάφη.
Προσωπικά πάντα επέλεγα την ησυχία ερημικών ακτών και όρμων για να απολαύσω την ηρεμία, την ησυχία και την ομορφιά του τοπίου και οπωσδήποτε απέφευγα πάντα να επιβαρύνω το περιβάλλον καθ’ οιονδήποτε τρόπο (εγγύς κολυμβητών, ηχορύπανση, σεντίνες, ηλεκτρογεννήτριες, κλπ).
Οι δε αρχές (δημοτικές, κτηματικής υπηρεσίας και λιμενικές) “αγρόν ηγόραζαν” για όλες αυτές τις παρανομίες, αφού μέσα στον κυκεώνα ενός χαοτικού νομικού συστήματος αοριστίας επί των αρμοδιοτήτων τους, κρύπτονται και δεν ασχολούνται με τον κάθε “γραφικό” που τους καλεί να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, να κάνουν τους ελέγχους και να εφαρμόσουν τους νόμους.
Με μεγάλη χαρά διαβάζω ότι ξεκίνησε ένα κίνημα στην Πάρο για εφαρμογή των νόμων και απελευθέρωση των παραλιών από τους καταπατητές του νόμου. Κάποιοι επιπόλαια είτε πιθανώς λειτουργούν με σκοπιμότητα, δεν δίστασαν να το παρομοιάσουν με το κίνημα “δεν πληρώνω”.
Μα είναι τελείως διαφορετικά ζητήματα.
Το κίνημα στην Πάρο ζητάει την αποκατάσταση των παραβάσεων και την εφαρμογή του νόμου, με μέτρο και θετικό χαρακτήρα, ενώ το άλλο ήταν εν πολλοίς μηδενιστικό και κατά της εφαρμογής του νόμου.
Κι ελπίζω αυτό που ξεκίνησαν οι Παριανοί τολμηροί συμπολίτες μας να γίνει παράδειγμα σε όλη την χώρα, γιατί αφενός είναι υπέρ της κοινωνίας, υπέρ των θεσμών και της απαίτησης να λειτουργούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και το Δικαστικό μας σύστημα, αλλά και υπέρ του τουρισμού στην χώρα μας που βάλλεται σήμερα από τις αδυναμίες κρατικών ελέγχων και τις κακές πρακτικές καιροσκόπων επιχειρηματιών.
(ΣΗΜ: Αν και η ραγδαία αύξηση των διοδίων, θα πρέπει να συναρτάται ανταποδοτικά και με αντίστοιχη απαίτηση για βελτίωση του οδικού δικτύου και των παρεχομένων υπηρεσιών –βλέπουμε την επικίνδυνη κατάσταση σε αρκετά σημεία του εθνικού οδικού δικτύου, και επίσης είδαμε τις υπηρεσίες που παρέχονται ενίοτε στην τελευταία χιονοθύελλα στην Αττική Οδό- είναι ένα σοβαρό θέμα που αφορά το κράτος προς εξέταση, για την συνέπεια των εταιρειών ) .
