…“Ρε να μην το ξέρω να τρυπώσω κι εγώ στην Αττική οδό να τσάκωνα το διχιλαράκι… θα γέμιζα το ρεζερβουάρ, θα εφοδιαζόμουν και τη σχετική μάσα…μουσικούλα … ένα βραδάκι και μετά ταμείο…”
Ο πονηρός καραγκιόζης ήταν Έλληνας…
Μέσα σε όλα αυτά τα συνήθη ευτράπελα της ελληνικής πραγματικότητας μετά από θεομηνίες …τρόπος του λέγειν… που διαρκούν ελάχιστες ώρες – φαντάσου να κρατούσαν μέρες – το ακούσαμε και αυτό.
Τιμητές, δικαστές επί της οθόνης, αγανακτισμένοι, πάσης φύσεως ειδικοί και μη ειδικοί και βέβαια όπως πάντα σε ρόλο λαϊκού ήρωα συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι μετά πάθους να ξιφουλκούν υπερασπιζόμενοι το περί δικαίου και αγανάκτησης λαϊκό αίσθημα…
Για μια ακόμη φορά τα κάναμε μαντάρα…
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι σε όλα τα μέρη του κόσμου μετά από τέτοιας έντασης καιρικά γεγονότα υπάρχουν προβλήματα. Επίσης ήταν πολύ ουσιαστική η απόφαση της περιφέρειας να μείνουν κλειστά τα σχολεία όταν τίποτα την προηγούμενη μέρα δεν προμήνυε την τόσο έντονη εξέλιξη του καιρού.
Το σημαντικότερο βεβαίως δεν είχαμε θύματα και ανθρώπινες απώλειες…
Καμία κοινωνία όσο προηγμένη και αν είναι δεν μπορεί να μείνει πλήρως αλώβητη, πόσο μάλλον η ελληνική που δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοια φαινόμενα… Κάποιοι δρόμοι θα κλείσουν, κάποια δέντρα θα πέσουν, κάποιοι από εμάς θα μείνουν δίχως ρεύμα, κάποιοι θα γλιστρήσουν, κάποιοι θα πάνε νοσοκομείο …
Στατιστικά είναι δεδομένο, ότι κάτι ή και όλα αυτά θα συμβούν σε μια λογική έκταση…
Όμως το να αποκλειστούν για δώδεκα ώρες συμπολίτες μας μέσα στον πιο σύγχρονο δρόμο της χώρας και μάλιστα στην πρωτεύουσα και μετά από πλήρη ενημέρωση περί των κλιματικών εξελίξεων από την αρμόδια μετεωρολογική υπηρεσία αυτό μοιάζει τρελό…
Κι όμως το καταφέραμε και αυτό…
Εννοείται οι της αντιπολιτεύσεως, χρεώνουν τους νυν περί ανικανότητας εντοπίζοντας λάθη και παραλήψεις με λόγο πάντα πολύ οργανωμένο και μεστό που οδηγεί στο συμπέρασμα… “ αν είμασταν εμείς θα το είχαμε σώσει το πράμα…”
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
Βεβαίως ο πρωθυπουργός αφού ζήτησε συγγνώμη από του ς πολίτες εξήγγειλε την δημιουργία ενός επιτελικού – συντονιστικού οργάνου που στο μέλλον θα αναλάβει να οργανώσει τους οργανωμένους πλην όμως άτακτους φορείς…
Πήραμε και το μάθημά μας, άρα και την εμπειρία και έτσι θα γίνουμε καλύτεροί μελλοντικά…
Θα γίνουμε αλήθεια;
Πόσοι από εμάς άραγε το πιστεύουμε αυτό; Μήπως στην επόμενη στροφή κάνουμε πάλι τα ίδια;
Μήπως θα έρθουν κάποιοι άλλοι να τα κάνουν καλύτερα; Μήπως οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι;…
Νομίζω ότι τουλάχιστον σε αυτό η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει ώστε πλέον να ξέρει ότι οι παθογένειές μας ως σύστημα είναι πέρα από κόμματα και παρατάξεις…
Ο γράφων ούτε ειδήμων είναι ούτε ειδικός αναλυτής, όμως αναρωτιέμαι σε πόσους τομείς της ελληνικής πραγματικότητας είμαστε καλοί;
Δηλαδή δεν τα καταφέραμε ως κεντρική διοίκηση να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά ένα έντονο καιρικό φαινόμενο…
Τα καταφέρνουμε καλά ως τοπική διοίκηση;
Ως θεσμοί, ως εκπαιδευτικό σύστημα, ως κοινωνία, ως οικονομία;
Μήπως τελικά είμαστε μια χώρα της απολύτου μετριότητας και πρωταθλητές ερασιτέχνες;
Πάντα πρώτοι να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα αλλά έχουμε μια κάκιστη σχέση με τον καθρέπτη…
Πέρα του τι μπορεί να κάνει για εμάς όλους η πατρίδα και ενίοτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μήπως να δούμε τι μπορεί και ο καθένας από το πόστο του να κάνει για την πατρίδα….
Μήπως να δούμε πως θα γίνουμε πιο επαγγελματίες ως δάσκαλοι, ως δημόσιοι υπάλληλοι , ως επιχειρηματίες, ως σώματα ασφαλείας, ως διοικητικοί, ως διαχειριστές. Ως,ως ….
Απαιτούμε ως πολίτες το καλύτερο για εμάς, το ερώτημα είναι αν το αξίζουμε διότι όπως λέει και το ρητό … τέτοιος πύργος τέτοια λάσπη…
Φωτεινές ηλιαχτίδες και εξαιρέσεις δεν μπορεί να αποτελούν γνώμονα προόδου για την πατρίδα. Το σύνολο κάνει την διαφορά και η διάρκεια…
Νομίζω πως και πάλι καταλήγουμε στο αυτονόητο…
Είναι εκείνη η περίφημη φράση του του Τζέιμς Κάρβιλ, αμερικανού πολιτικού αναλυτή που στην παράφρασή της θα λέγαμε …
…τελικά είναι η παιδεία μας ανόητε…!!!
