Στις 27 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Παντελεήμονα. Ο Ι. ενοριακός Ναός της Πεύκης που γιορτάζει και κάθε χρόνο με λαμπρότητα τελεί την λιτάνευση της Ιεράς Εικόνας έχει ιστορία που χάνεται στα βάθη των χρόνων. Στο βιβλίο του Λαογραφικού, Ιστορικού Συλλόγου Πεύκης «Πευκιώτικες Ρίζες» με τίτλο «ΟΙ ΜΑΓΚΟΥΦΑΝΙΩΤΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ… Βιώματα και εικόνες του χθες» περιγράφεται η ιστορία του από το μακρινό 1929 ως και σήμερα. Συγκεκριμένα αναφέρεται πως:
«Ήδη από το 1929, στα πρώτα σχέδια των Συνοικισμών προβλεπόταν χώρος για Ναό, εκεί που σήμερα είναι ο ναός του Αγίου Παντελεήμωνος. Οι προσπάθειες για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου και την ανέγερση ιερού ναού ξεκίνησαν το 1935 με την ίδρυση του Σωματείου «ΑΔΕΛΦΟΤΗƩ ΚΥΡΙΩΝ ΑΝΩ ΑΜΑΡΟΥƩΙΟΥ ΑΓΙΟƩ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ». Σκοπός του Σωματείου ήταν η ανέγερση στο Άνω Αμαρούσιον (όπως τότε λεγόταν η Μαγκουφάνα) εκκλησίας αφιερωμένης στον Μικρασιάτη Άγιο Παντελεήμονα καθώς και η ανέγερση σχολείου και η εκτέλεση εν γένει φιλανθρωπικών και κοινοχρήστων έργων. Το ιδρυτικό καταστατικό του Σωματείου, το οποίο φέρει 151 υπογραφές γυναικών από ολόκληρη τη Μαγκουφάνα, προέβλεπε ακόμα την συνδρομή τουλάχιστον 5 δραχμών από τα τακτικά μέλη καθώς και τη διοίκηση του από επταμελές Συμβούλιο εκλεγόμενο ανά τριετία, η δε σφραγίδα του Ʃωματείου φέρει τις λέξεις «ΑΔΕΛΦΟΤΗƩ ΚΥΡΙΩΝ ΑΝΩ ΑΜΑΡΟΥƩΙΟΥ ΑΓΙΟƩ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ, 1935».
Ακολούθησε η θεμελίωση του Αγίου Παντελεήμονα στις 16 Απριλίου 1939 σε επίσημη τελετή με την παρουσία του επισκόπου Ταλαντίου, του Προέδρου και του Κοινοτικού Ʃυμβουλίου Αμαρουσίου, των ιερέων της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου, σύσσωμου του Διοικητικού Ʃυμβουλίου του Ʃωματείου Κυριών και βέβαια όλων των κατοίκων. Μεσολάβησαν τα χρόνια του πολέμου και την ίδρυση της Κοινότητας Μαγκουφάνας το 1950, ακολούθησε και ίδρυση της ενορίας του Αγίου Παντελεήμονος το 1954. Πρωτεργάτης στη θεμελίωση ο εκ Καππαδοκίας οικοδόμος Λαζάρου -που έσφαξε και τον απαραίτητο κόκορα- όπως μας μετέφερε η παριστάμενη στην τελετή κ. Έρη Ίσαρη.
ΦΩΤΟ: Η οικοδόμηση του Ι. Ναού Αγ. Παντελεήμονα στα τέλη της δεκαετίας του 1950 (από το αρχείο του Ναού) και ο Ι. Ναός το 1960 (από το αρχείο του Ναού), και οι δυο φωτο είναι από το βιβλίο του Δήμου Λυκόβρυσης-Πεύκης “Ιστορική αναδρομή και εξέλιξη δύο πόλεων”
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 είχε ενεργοποιηθεί σύμφωνα με το καταστατικό του 1935, η «ΑΔΕΛΦΟΤΗƩ ΚΥΡΙΩΝ ΑΓΙΟƩ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ». Εμείς οι παλιοί θυμόμαστε με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη αυτές τις σεβάσμιες, ανιδιοτελείς μορφές να διατρέχουν ακούραστα τους χωματόδρομους της Άνω και Κάτω Μαγκουφάνας για να μαζέψουν πόρτα-πόρτα τη δραχμή ή τη δεκάρα μας για το χτίσιμο του Ναού. Κι ακόμα τις αξέχαστες λαχειοφόρους αγορές που οργάνωναν για τον ίδιο ιερό σκοπό με χειροποίητα εργόχειρά κλπ. που τα προετοίμαζαν όλη τη χρονιά -και ίσως κάποια να σώζονται ακόμα στα σπίτια μας.
Παράλληλα, γνωρίζοντας έτσι από κοντά όλες τις οικογένειες ασκούσαν όπου ήταν ανάγκη και το φιλανθρωπικό τους έργο. Έτσι, γρήγορα ξεκινήσει η κατασκευή του υπογείου που από τις αρχές του 50, ακόμα με τα μπετά και το χαλικάκι στην είσοδο λειτούργησε, αρχικά σαν παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων και από το Μάιο του 1954 σαν ενοριακός Ναός της Μαγκουφάνας. Αυτό το αξέχαστο υπόγειο συνεχίζει μέχρι σήμερα να στεγάζει το Πνευματικό Κέντρο και τα Κατηχητικά μας, ενώ το παρεκκλήσι του πανηγυρίζει στις 12 Δεκεμβρίου του Αγίου Σπυρίδωνος.
Με τους αγώνες της Αδελφότητας -που συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια ακόμα- και με την θερμή συμπαράσταση ιερέων, επιτροπών και όλων των κατοίκων της Μαγκουφάνας, στα μέσα του ‘50 ξεκίνησε και η ανέγερση και του επάνω Ναού. Μόλις τελείωσαν τα χτισίματα και μπήκαν παράθυρα και κεραμίδια, έγιναν πανηγυρικά τα εγκαίνια του επάνω Ναού, το Νοέμβριο του 1965 και πλέον εκκλησιαζόμαστε εκεί. Στο ναό, που είναι τρισυπόστατος (Άγιος Παντελεήμων, Άγιος Ʃπυρίδων, Άγιος Ελευθέριος), πρωτολειτούργησαν εκ περιτροπής οι ιερείς των Αγίων Αναργύρων Αμαρουσίου, Ʃυμεών Παπαδάκης και πατήρ Λεωνίδας Καλαματιανός. Το 1955 ο νέος απέκτησε τον πρώτο μόνιμο ιερέα του, με την έλευση και εγκατάσταση στην πόλη μας του πατρός Χρήστου Γαμβρουλά. Ήρθε εδώ σαν νεαρός διάκονος και συνέχιζε –αρχιμανδρίτης πλέον από τα μέσα του ‘90- να υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο το ποίμνιο του, μέχρι σχεδόν τον θάνατο του, την Δευτέρα 3/1/2011. Για τελευταία φορά η μελωδική του φωνή αντήχησε στον Άγιο Παντελεήμονα στη λειτουργία της 28ης Οκτωβρίου 2010 και στην δοξολογία στο Ηρώο της πόλης μας, όπου εγκάρδια όλοι τον χαιρετίσαμε, χωρίς να ξέρουμε πως θα ήταν τελευταία φορά…»
