ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ- «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ», γράφει η Πόπη Βραχιώτου-Λυμπεροπούλου

0

Πόπη Βραχιώτου-Λυμπεροπούλου

Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας

Πρόεδρος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων

 

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ- «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ»

10 Απριλίου 1826: το τέλος της τραγωδίας, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν έξοδο.

Το Μεσολόγγι, το αλωνάκι της λευτεριάς, το «καλυβάκι» των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» που πολεμήθηκε από «μέγα πέλαγος» , άνοιξε τις πόρτες του στην άνοιξη του 1826.

Τα αρώματα των αγριολούλουδων του Ζυγού και των λεμονανθών των περιβολιών ήταν ένα ακατανίκητο δέλεαρ μιας εαρινής θυσίας και ταφής.

Στην κυριαρχία του Απρίλη και στο λεπτό άρωμα των βαγιών οι καστρόπορτες άνοιξαν και η κορύφωση της τραγωδίας έφτασε στο τέλος της.

Η «Έξοδος» είχε αποφασιστεί ομόφωνα και συλλογικά σε συμβούλιο οπλαρχηγών και προκριτών, στις 6  Απριλίου, υπό την προεδρία του επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ,και ορίστηκε να πραγματοποιηθεί τη νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς την Κυριακή των Βαΐων (9 προς 10 Απριλίου). Το κείμενο της απόφασης ανακοινώθηκε σ’όλες τις ντάπιες.

Τα μεσάνυχτα βγήκαν από τα προκαθορισμένα κανονιοστάσια τρεις φάλαγγες για το μεγάλο φευγιό. Για τη μεγάλη ώρα τσούρμο ανθρώπων είχε συγκεντρωθεί κάτω από το λιγοστό φως του φεγγαριού, δέκα μερών.

  • Δεθείτε μέση με μέση όλες οι φαμίλιες για να μη χαθούμε, ορμήνευαν οι αρχηγοί, και τα χέρια σας ελεύθερα. Δώστε αφιόνι στα παιδιά για να μην κλαίνε και προδοθούμε.

Όταν τα σύννεφα έκρυψαν το φεγγάρι , ήρθε η μεγάλη στιγμή. Οι πόρτες της ντάπιας άνοιξαν και, σιγά σιγά κι αθόρυβα, πέρασαν πάνω από τη γέφυρα.

Οι Σουλιώτες έτοιμοι, από ώρα μπροστά με τα γιαταγάνια ξεγυμνωμένα οδηγούν τα μπουλούκια των εξοδιτών. «Όλοι μαζί, μη σκορπάτε»,φωνάζουν οι επικεφαλής. Όμως λίγο μετά  την έξοδο οι Τουρκοαιγύπτιοι, που είχαν πληροφορηθεί από προδοσία το σχέδιο, καιροφυλακτούσαν να επιτεθούν.

Η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν τρομακτική!

Η γη άρχισε να τρέμει και τα γιαταγάνια πήραν φωτιά…

Κορμιά κομμένα στη μέση, κεφάλια εδώ και εκεί, άλογα των επιτιθέμενων που αχρηστεύονταν έφραζαν το δρόμο της φυγής, τουρμπάνια και γυμνά σπαθιά, όλα φανέρωναν ότι ο θεός του πολέμου σάρωνε όσους έβρισκε μπροστά του και τους οδηγούσε στον Άδη…

Οι περισσότεροι των εξοδιτών άφησαν τα κουφάρια τους στη ρηχή και αλμυρή λιμνοθάλασσα. Η ουράνια Ιερουσαλήμ των Ρωμιών δεν υπήρχε πια. Κάηκε σαν μικρό καλύβι ξημερώματα Μεγάλης Εβδομάδας.

Όσοι εξοδίτες κατάφεραν να ξεφύγουν γύρισαν πίσω το βλέμμα τους, πέρα στο βάθος της πολιτείας που καιγόταν. Η φεγγοβολιά της φωτιάς φώτιζε την λιμνοθάλασσα…Οι ανήμποροι, που είχαν παραμείνει στη πόλη, ανατινάχθηκαν με τις πυριτιδαποθήκες με πρώτο τον Καψάλη. Και ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ μαζί με άλλους ανατίναξε τον μοναδικό ανεμόμυλο στο μικρό νησάκι νότια του Μεσολογγίου. Ήταν η τελευταία ανατίναξη που φώτισε για ακόμη μια φορά την τραγική νύχτα…

Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, στην αθάνατη φρουρά που πολέμησαν στο Μεσολόγγι μετείχαν και 120 Σαμαριναίοι μαχητές με αρχηγό τον Μίχο Φλώρο στη ντάπια του στρατηγού Μακρή.

Κατά  την Έξοδο σώθηκαν μόνο 33 παλικάρια, ενώ οι υπόλοιποι μαζί με τον αρχηγό Φλώρο έπεσαν ηρωικά στο Μεσολόγγι. Η Λαϊκή μούσα της Σαμαρίνας ύμνησε τον ηρωικό θάνατο των αγωνιστών με το γνωστό δημοτικό τραγούδι: «Εσείς παιδιά βλαχόπουλα,παιδιά της Σαμαρίνας… Μην πείτε πως μωρέ χάθηκα. Μην πείτε πως παντρεύτηκα κάτω στο Μεσολόγγι πήρα καλή γυναίκα…» .

Η είδηση για την «Έξοδο» της φρουράς και τον όλεθρο του Μεσολογγίου έφτασε στην «Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου» την άλλη μέρα. Ήταν βράδυ, όταν εμφανίστηκε ένας ταχυδρόμος από τον Ακροκόρινθο που ανακοίνωσε τη μοιραία είδηση.

Μια εβδμάδα μετά τη πτώση του Μεσολογγίου, ο Θ. Κολοκοτρώνης έβγαλε προκήρυξη που την απεύθυνε σε όλους τους Έλληνες. Ενδεικτικά έγραφε:

«Πατριώται, μάθετε ότι έγινεν απόφασις σταθερά όλου του Έθνους με μίαν ψυχήν και καρδίαν. Σύμφωνοι και θαλασσινοί και Ρουμελιώται και Πελοποννήσιοι είπομεν:

Σήμερα εγεννηθήκαμεν…τα περασμένα όλα να λησμονηθούν…να πιάσωμεν όλοι τα όπλα μικροί και μεγάλοι…και δεν πρέπει να σας δειλιάσει ποσώς το πέσιμον του Μεσολογγίου,διότι αν ο Αράπης το εκυρίευσεν , εκείνος ηξεύρει και ημείς δεν αγνοούμεν πόσον ακριβά του εκόστισε…και να τρέξωμεν με ορμήν και με απόφασιν και αμισθί καθώς και εις την αρχήν του ιερού μας τούτον αγώνος… Η Διοίκησις είναι βαλμένη κατακέφαλα να εύρη πόρον και οικονομίαν να μας προμηθεύη ψωμί, φυσέκια και τα λοιπά αναγκαία , επειδή μισθόν δεν θέλει πάρη ουδείς ούτε κατά ξηράν, ούτε κατά θάλασσαν… αλλά όλοι έτσι δουλεύσωμεν και σαν γλυτώσωμεν,τότε η πατρίς θέλει αμείψει τας δουλεύσεις του καθενός…»

Ύστερα από την καταστροφή ο κοινός κίνδυνος συνένωσε όλους τους ναυτικούς που συγκεντρώθηκαν στην Ύδρα και τις Σπέτσες με 110 καράβια και 30 πυρπολικά.

Ο χαλασμός του Μεσολογγίου ενέπνευσε στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό το σημαντικότερο επίτευγμα της Μούσας του ποιητή, που είναι «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», έργο ζωής! Δεκαετίες το δούλευε ο αρχιμάστορας του ποιητικού λόγου. Τρία σχεδιάσματα του έκανε κι όμως δεν το ολοκλήρωσε. Δεν του έφτασαν τόσα χρόνια για να αισθητοποιήσει έμμετρα τους λογισμούς και τα συναισθήματα που του γέννησε αυτή η πάνδημη στάση ζωής, αυτή  μοναδική στα παγκόσμια χρονικά συλλογική αυτοθυσία των Μεσολογγιτών στο βωμό του χρέους προς της πατρίδας την ελευθερία, την κορωνίδα των ανθρώπινων αξιών!

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας