Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος – Γράφει ο Ιάσων Μακρυγιάννης

0

Πρόκειται για τον πόλεμο που ξεκίνησε στα Βαλκανια μεταξύ σαυνασπισμού των Χριστιανικών κρατών (Ελλάδος, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου) κατά της Μωαμεθανικής Τουρκίας ή άλλως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον Οκτώβριο 1912 και διήρκεσε μέχρι το Μάιο 1913.

Ο 1ος Βαλκανικός πολεμος για την Ελλάδα, αποτελεί το «ξέπλυμα» ντροπής που της είχε επιφέρει η Ήττα του 1897 από επίθεση της Τουρκίας,  αφού εμπεριέχει το βέλτιστο αποτέλεσμα ένθα ο επιτιθέμενος (η Ελλάς) με τις μικρότερες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό ανακτά αλλά και αποκτά περισσότερα εδάφη των τριών υπολοίπων κρατών που είχαν συνασπισθεί μαζί της κατά  Τουρκίας, βάσει της συνθήκης που υπογράφηκε στο Λονδίνο, από κοινού μεταξύ των νικητών Ελλάδος, Μαυροβουνίου, Σερβίας, Βουλγαρίας και της ηττημένης Τουρκίας.

Η  Ελλάδα στην εξέλιξη αυτού του πολέμου ανέδειξε για πρώτη φορά με τα καταδρομικά  ΛΗΜΝΟΣ και τις στρατιωτικές αποβατικές της ικανότητες τόσο στην Χαλκιδική («θέτοντας εκ θαλάσσης  πόδι») σε  Μακεδονία και Θράκη, όσο και στην Θεσσαλία. Επίσης με τον στόλο της έδωσε σκληρές ναυμαχίες αποκλείοντας την δίοδο των Δαρδανελίων στα Τουρκικά Μεταγωγικά πλοία.

Αυτή την φορά στην Κυβέρνηση της χώρας Πρωθυπουργός  ήταν ο εγνωσμένου κύρους Ελευθέριος Βενιζέλος, ή άλλως ο «Ελευθερωτής της Κρήτης», σεβαστός για τα πολιτικά του μαγειρέματα της Διεθνούς Διπλωματικής «κουζίνας»! ΤΟΛΜΗΡΟΣ εν τη ηπιότητά του, παρ΄ότι οι συγκρούσεις του με τον Διάδοχο, μετέπειτα Βασιλέα Γεώργιο Β’, έχουν καταστεί περιώνυμες  από τον καιρό που ο τελευταίος ήταν ΑΡΜΟΣΤΗΣ Κρήτης (1905) και ο Βενιζέλος «ΔΗΜΕΓΕΡΤΗΣ» στην εξέγερση του ΘΕΡΙΣΣΟΥ για να συνεχιστούν και όταν ο Γεώργιος έγινε Βασιλεύς της Ελλάδας και συναντήθηκαν αντιμέτωποι όταν το 1908 ο Βενιζέλος ήρθε στην Ελλάδα και ίδρυσε το κόμμα των ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ που στις εκλογές του 1910 συνέτριψε το κόμμα των Βασιλοφρόνων του οποίου ηγείτο ο Διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος.

Με τις νίκες της Ελλάδας στα πέριξ του Θεσσαλικού κάμπου, ο Ελληνικός Στρατός πήρε το αίμα του πίσω που ποτισε άδικα τα χώματα της Θεσσαλίας  το 1897. Επιπλέον  προχώρησε πολύ περισσότερο αφού δια μέσου του Σαραντάπορου, τον οποίο ουσιαστικά άλλωσε, τα Γιαννιτσά, και επέδραμε κατά των Τουρκικών δυνάμεων που ήσαν στρατοπεδευμένες στην περιοχή της Μακεδονίας, με άριστα τα μέρη που θα κατελάμβανε στρατός εκάστου συμμάχου θα περνούσε στην κυριότητά του πολεμικά και πολιτικά κέρδη. Επίσης άλλες επίθετικές Ελληνικές δυνάμεις εισχώρησαν στην  Ήπειρο και κατέλαβαν τα Ιωάννινα. (Ιαν.  1913).

Από την έναρξη αυτού του πολέμου αναδείχτηκε ο σπουδαίος ρόλος του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» που μέσα στα δεκατέσσερα χρόνια από την ήττα της ντροπής είχε πλέον συγκροτήσει ένα πλήρες στράτευμα εφάμιλλο των Ευρωπαϊκών στρατών, ικανό να ικανοποιήσει τα μεγαλεπίβολα σχέδια ενός αναγεννώμενου κράτους, της ΕΛΛΑΔΑΣ.

Η Σύνθεση της «εξουσίας» ήτο Πρωθυπουργός Βενιζέλος, και Αρχηγός Στρατού ο Κωνσταντίνος, παρότι οι δύο έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση.

Ενώ ο Ελληνικός Στρατός είχε ξεκαθαρίσει σχεδόν ολόκληρη την περιοχή της Θεσσαλίας και βάδιζε προς τις πόλεις της Ηπείρου, υπό την Αρχηγία του Διαδόχου Κωνσταντίνου, και της Μακεδονίας, στην περιοχή της οποίας πρώτος στόχος θα ήταν η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Τα «άκρα της ΔΙΧΑΛΑΣ» του Ελληνικού Στρατεύματος συνέδραμαν να δημιουργήσουν μία ακόμη έριδα μεταξύ Κωνσταντίνου και Βενιζέλου.

Ο πρώτος είχε σημαδέψει στον χάρτη του των επιχειρήσεων την ΗΠΕΙΡΟ Ιωάννινα και ο δεύτερος στον δικό του επιχειρησιακό χάρτη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Θεσσαλονίκη. Ο Πρώτος αμιλλάτο την Σερβία και ο Δεύτερος την Βουλγαρία στη νικηφόρα επέκταση.

Η Συμφωνία μεταξύ των τεσσάρων συμμάχων που μετείχαν στον πόλεμο αυτό κατά της Τουρκίας προέβλεπε ότι επειδή η πολυετής κατοχή της Τουρκίας είχε ανακατανέμει τους Λαούς των περιοχών που διεκδικούσαν από τους Τούρκους οι τέσσερις στρατοί των Βαλκανίων, η περιοχή που θα κατακτάτο θα περιήρχετο στο κράτος που ανήκε ο καταληψίας στρατός.

Η Μακεδονία  πλησίαζε προς τις Ευρωπαϊκές επαρχίες των οποίων οι πόλεις ήταν ενίοτε εξοικειομένες με Ευρωπαϊκές.Μία τέτοια πόλη ήταν η Θεσσαλονίκη το 1912.

Μετά την έντονη διαφωνία των, με την υποστήριξη του Βασιλέως Γεωργίου και του Στρατιωτικού Συνδέσμου Αξιωματικών, επικράτησε η διαταγή του Πρωθυπουργού και τα Ελληνικά στρατεύματα οδηγήθηκαν προς απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, και επέτυχαν να καταλάβουν την πόλη (27/12/1912) οπότε και επρόλαβαν την άφιξη των Βουλγάρων, οι οποίοι απέτυχαν να την κατακτήσουν και να αποκτήσουν και το από αιώνων όνειρό τους, την πρόσβαση στο Αιγαίο.

Στις 25 Οκτωβρίου 1912, τα ελληνικά στρατεύματα περικύκλωσαν την Θεσσαλονίκη. Στις 26 και 27 Οκτωβρίου 1912, ο  Τούρκος Πασάς  αναγκάστηκε να υπογράψει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες, άνευ όρων και παρέδωσε μάλιστα 25.000 αιχμαλώτους.

Τελικά το σύμφωνο παράδοσης της Τουρκικής στρατιάς υπογράφηκε από τον Τούρκο στρατηγό ΧΑΣΑΝ ΤΑΧΣΙΝ ΠΑΣΑ στις 27/10/1912 και παραδόθηκε άνευ όρων στον Ελληνικό Στρατό με τον  Βασιλέα Γεώργιο εν μέσω θριάμβου να παρελάσει επικεφαλής της Ελληνικής στρατιάς Μακεδονίας στην Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβριο του 1912.

Ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄ την 18η Μαρτίου του 1913 εδολοφονήθηκε  από κάποιο Έλληνα (επώμυμο Σχοινάς) κατά επίσκεψή του στον Λιμένα της Θεσσαλονίκης.

Η εξάπλωση των Ελληνικού κράτους, Σερβίας, Μαυροβουνίου στις  Μακεδονικές περιοχές  αποτέλεσε και την αιτία  έναρξης του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου από την Βουγλαρία (31/7/1913) κατά των  τριών πρώην συμμάχων και κατ΄αυτής κήρυξαν  πόλεμο η Ρουμανία και η Τουρκική Αυτοκρατορία επειδή δεν είχαν μείνει ικανοποιημένες από τα εδάφη που προσάρτησε κατά την διάρκεια του Α’ Βαλκανικού.

Στο τέλος του Α’ Βαλκανικού πολέμου, το ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ διπλασίασε την κυριότητα των προ του πολέμου αυτού εδαφών του, και επαύξησε ως ήταν φυσικό τον πληθυσμό του.

Ιάσων Μακρυγιάννης
Τ. Γεν. Δ/ντης πολυμέσων και ΜΜΕ

Αφήστε μια απάντηση

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Εισαγάγετε εδώ το όνομά σας