Ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης που χαρακτηρίζεται ως λάτρης του Αιγαίου. Γεννήθηκε στη Λέσβο αλλά έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Το ταξίδι της ζωής του ξεκίνησε ως Οδυσσέας Αλεπουδέλης στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η οικογένεια του ήταν εύπορη και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Τήνο, Σπέτσες, Αίγινα. Σε ηλικία 23 ετών παρουσίασε το έργο του στο περιοδικό « Τα Νέα Γράμματα» το Νοέμβριο του 1935. Ήταν μια σειρά ποιημάτων τα οποία χαρακτηρίστηκαν από τον Γεώργιο Θεοτοκά «σαν μυστηριακό ξημέρωμα του Αιγαίου».
Ως φοιτητής της Νομικής διάβαζε ξένους συγγραφείς. Επηρεάστηκε πολύ από την ποίηση του Γάλλου Πολ Ελυάρ. Αργότερα θα συναντήσει τον Σεφέρη, Θεοτοκά, Κατσίμπαλη, Καραντώνη και άλλους που τον δέχτηκαν στον κύκλο τους.
Το 1930 φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών αλλά δεν πήρε ποτέ το πτυχίο, γιατί τον κέρδισε η Ποίηση. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος ως πατέρας του υπερρεαλισμού τον μύησε στο κίνημα του υπερρεαλισμού αλλά ως ανεξάρτητο πνεύμα, δημιούργησε δική του μανιέρα. Το πρώτο του έργο οι ποιητικές συλλογές εκδόθηκαν το 1940, ήταν το έργο «Προσανατολισμοί» και το 1943 ο «Ήλιος ο Πρώτος».
Το 1940 ο ποιητής κατατάχθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και μετέβη στο Αλβανικό μέτωπο. Με βαρύ κρούσμα κοιλιακού τύφου μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων την παραμονή της εισόδου των Γερμανών στην πόλη! Έπρεπε να διαλέξει τι θα έκανε! Αν έμενε στο Νοσοκομείο θα έπεφτε στα χέρια των Γερμανών ως αιχμάλωτος. Προτίμησε να διακινδυνεύσει και με κίνδυνο να συλληφθεί, μετέβη στην Αθήνα.
Υπέστη πολλές δοκιμασίες όπως όλοι οι Έλληνες. Ο πόλεμος τον σημάδεψε. Η κατοχή, η πείνα οι κακουχίες των ανθρώπων, η βαναυσότητα των κατακτητών, επηρέασαν πολύ την ποίηση του. Γράφει τον «Ήλιο τον Πρώτον» και το «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, που δημοσιεύται για πρώτη φορά στο περιοδικό «Τετράδιο».
Το 1959 δημοσιεύει το «Άξιον Εστί».
Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ το 1945 και μέλος του Δ.Σ. του Θεάτρου Τέχνης το Κάρολου Κουν. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες, «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και «ΑΓΓΛΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ».
Ταξιδεύει στο Παρίσι. Εκεί γνωρίζει το ΠΙΚΑΣΟ και τον ΜΑΤΙΣ και συνειδητοποιεί ότι θα μπορούσε να είναι και ζωγράφος. Αρχίζει να ζωγραφίζει. Το 1935 πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση και το 1979 στη Στοκχόλμη.
Το «Άξιον Εστί», ήταν που του έδωσε το 1960 το Κρατικό Βραβείο Ποίησης.
Το 1961 ξεκινάει συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη και θα παρουσιάσει το έργο στο ΡΕΞ το 1964. Κατά τη διάρκεια του Πραξικοπήματος καταφεύγει στη Γαλλία.
Οι συλλογές: «Το φωτόδεντρο και η 14η ομορφιά» το 1971, «Τα ρω του έρωτα» 1977, «Μαρία Νεφέλη» το 1978. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1979 του απονεμήθη το Βραβείο Ποίησης-Λογοτεχνίας στη Στοκχόλμη. Στην απονομή ο ποιητής ξεκίνησε την ομιλία του ως εξής: «Ας μου επιτραπεί να μιλήσω περί φωτεινότητας και διαφάνειας». Ο λεκτικός πλούτος και η ικανότητα να αναπλάθει τις λέξεις, απετέλεσαν σημείο αναφοράς για τους μεταγενέστερους. Η ποίηση του έχει γραφτεί με τη χρήση 8000 λέξεων ενώ του Καβάφη π.χ. με 3500.!
Ο Ελύτης έφυγε από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 1996. Στο πλευρό του ήταν η νεαρή ποιήτρια σύντροφος της ζωής του η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Για τον Ελύτη ο θάνατος δεν ήταν παρά ένα ταξίδι.
«Είπα τώρα φεύγω. Τώρα. Μ΄ ΄τι να΄ ναι το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν οδηγό, τη φωτογραφική στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο. Χρυσέ της ζωής αέρα». (από το έργο: Ο μικρός Ναυτίλος).
Αθάνατος ο Οδυσσέας Ελύτης
