Πάντα με προβλημάτιζε το γιατί σε καταστάσεις κρίσεως οι άνθρωποι καταφεύγουν σε επιλογές βασισμένες σε στερεότυπα, σε προκαταλήψεις και σε τρόπους ενεργείας που έχουν συνηθίσει και αισθάνονται ασφαλείς (τις βλέπουμε έντονα στις σημερινές κρίσεις);
Ως αποτέλεσμα αδυνατούν να διαχειριστούν τα προβλήματα με διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο προκλήθηκαν.
Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) είναι γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ. Στο βιβλίο του «Να σου πω μια ιστορία», περιγράφει την ιστορία ενός ελέφαντα που από πολύ μικρός μεγάλωσε σε τσίρκο.
Στην παράσταση του τσίρκου, ο τεράστιος ελέφαντας έκανε επίδειξη της δύναμης και του όγκου του, σηκώνοντας και μετακινώντας τεράστια βάρη. Όμως, μετά την παράσταση, όπως και λίγο πριν βγει στην σκηνή, ο τεράστιος ελέφαντας στεκόταν δεμένος με μία αλυσίδα σε ένα μικρό ξύλινο πασσαλάκι μπηγμένο στο έδαφος. Το ξύλινο πασσαλάκι ήταν τόσο δα μικρό, μπηγμένο ελάχιστα μέσα στο έδαφος. Ήταν ολοφάνερο ότι ο ελέφαντας, που μπορούσε να μετακινήσει τεράστια βάρη και ξήλωνε ολόκληρα δένδρα, θα μπορούσε εύκολα να τραβήξει το πασσαλάκι και να φύγει.
Όμως δεν το έκανε και ήταν αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατούσε;
Προφανώς ο ελέφαντας δεμένος στο πασσαλάκι από μικρός, συνήθισε στα όρια που του επιβλήθηκαν, τα οποία με την πάροδο του χρόνου από απλά σωματικά όρια εξελίχθηκαν σε ανυπέρβλητα αντιληπτικά/νοητικά όρια.
Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Τείνουμε να ζήσουμε τις ζωές μας δεμένοι σε εκατοντάδες πασσάλους (στερεότυπα, προκαταλήψεις, συνήθειας, φοβίες κλπ) που μας εγκλωβίζουν, μας στερούν την ελευθερία σκέψης και κατά συνέπεια δράσης για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε νέες προκλήσεις, υποβαθμίζοντας τις δυνατότητές μας.
