Αναφορικά με τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος της πατρίδας μας σε σχέση με την εξέλιξη διαχρονικών προβλημάτων στην σχέση μας με την γείτονα Τουρκία και του πως αυτές αφέθηκαν να γιγαντωθούν, πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί από έγκριτους και μη, από επαΐοντες του χώρου των ΜΜΕ, από ειδικούς και μη ειδικούς, από πατριώτες, υπερπατριώτες, άσχετους και πανάσχετους κλπ.,κλπ….
Ο Συνταγματικά κατοχυρωμένος ρόλος για την λειτουργία των ΜΜΕ και του Τύπου (άρθρα 14,15 του Συντάγματος) καθορίζει μεταξύ άλλων τους όρους σύμφωνα με τους οποίους ο κάθε Έλληνας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του με την προϋπόθεση ότι αυτό συντελείται σύμφωνα με τους νόμους του κράτους.
Έτσι γινόταν πάντα στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και μέχρι στιγμής φαίνεται ότι αυτός ο τρόπος είναι μάλλον ο πιο αντιπροσωπευτικός, ο πιο δημοκρατικός.
Σε ένα καθεστώς πολυφωνίας, όπου οι ιδέες και οι απόψεις επεξεργάζονται, όσο περισσότερο ακούγεται μια άποψη, ιδέα ή αντίληψη, αυτή είναι που τείνει να γίνει και η κυρίαρχη, επιδρώντας αμφίδρομα σε όλη την κοινωνική διάρθρωση μιας χώρας και ενός έθνους.
Η δημιουργία της κυρίαρχης πεποίθησης, άποψης ή ιδέας, φαίνεται πως είναι κρίσιμη για την σωστή επιλογή ή αντίδραση μιας κοινωνίας απέναντι σε ένα πρόβλημα ή μια κατάσταση που απαιτεί συγκεκριμένο χειρισμό, η έκβαση του οποίου μπορεί να έχει συχνά επιπτώσεις απέναντι στην ίδια την κοινωνία…
Έτσι λοιπόν και σε σχέση με τα γεωπολιτικά προβλήματα που πάντα είχαμε με την Τουρκία, αλλά που τώρα έχουν έρθει στο προσκήνιο με ιδιαίτερη δυναμική, κυρίως λόγω αναθεωρητικών διαθέσεων της τελευταίας, έχουμε κατά καιρούς ακούσει διάφορα όπως :
“…καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την τόλμη ή ….τα γόνατα (για να το πούμε πιο ευγενικά ) να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια , όπως είχε δικαίωμα από το 1982 και μετά να κάνει βάση της Διεθνούς Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας, προφανώς φοβούμενη το Casus Belli που προέτασσε η γείτονα…’’
‘’…καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έθεσε ως στόχο ή προτεραιότητα την υπερπήδηση αυτού του φοβικού συνδρόμου , με βάση ένα μακροχρόνιο προγραμματισμό που θα σχετιζόταν με μια οικονομική και στρατιωτική ευρωστία τέτοια που θα της επέτρεπε, να φανεί πιο θαρραλέα στις επιλογές της….
Βεβαίως ακόμη και όταν κάποια κολοσσιαία στρατιωτικά προγράμματα υλοποιήθηκαν ( βλέπε αγορά του αιώνα), το φοβικό σύνδρομα είτε λόγω συνήθειας είτε λόγω ‘θολούρας’ δεν εγκατέλειψαν τους ντόπιους κυβερνήτες μας αλλά και την εγχώρια άρχουσα τάξη που πιθανόν να σκέφτηκε, γιατί να ρισκάρει;… γιατί να μπει σε περιπέτειες ;….στην λογική του πόλεμος ή ειρήνη, επιλέγουμε την λογική μη πόλεμος , και πάμε παρακάτω…. ας το λύσουν οι επόμενοι…
‘’… καμία επίσης ελληνική κυβέρνηση δεν σκέφτηκε να ξεγκριζάρει τις θάλασσές μας, ( τι λέμε τώρα),ενώ φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί ως μέγα υπεύθυνο για αυτήν την αποχρωματοποίηση του βαθέως γαλάζιου των θαλασσών μας, την κυβέρνηση του 1996 και τον τότε πρωθυπουργό για τον λανθασμένο (κατά την κρίση πολλών) τρόπο που χειρίστηκαν την κρίση των Ιμίων….
«…είχαμε λέει την δυνατότητα να τους διαλύσουμε αλλά, τραγικώς πολιτικά και στρατιωτικά πράττοντας, δεν το κάναμε …κλπ., κλπ….»
Ως γνήσιοι νεοέλληνες αποφανθήκαμε περί του θέματος και σταυρώσαμε ότι νομίσαμε ότι έπρεπε να σταυρώσουμε με βάση την πολιτική μας οξυδέρκεια και το αδιαπραγμάτευτο πατριωτικό μας συναίσθημα…
‘’… βεβαίως αν πάμε και πιο πίσω θα τολμήσω να πω, πως καμία ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε αυτές οι χαμένες πατρίδες, να μην παγιωθούν ως χαμένες πατρίδες …. Αντι αυτού η επίσημη ελληνική θέση του κράτους χρόνια τώρα και με την σιωπηλή αποδοχή της βάσης, ήταν πως «…δεν διεκδικούμε τίποτα…»
Παρατηρείται μια γενικότερη τάση στην κοινωνία μας , πολλές φορές και από την ασφάλεια του καναπέ μας να εκφέρουμε απόψεις, να κριτικάρουμε λογικές, να καταδικάζουμε στρατηγικές και εξελίξεις , ξεχνώντας πως τις όποιες επιλογές , ενίοτε εμείς οι ίδιοι τις επιλέξαμε με τον τρόπο μας …
Μας διαφεύγει η πραγματικότητα ότι καμία στρατηγική που χαράσσεται από την εκάστοτε ηγεσία δεν μπορεί να εκφραστεί και εφαρμοστεί σε βάθος χρόνου, αν δεν συνοδεύεται και από την αποδοχή (έστω και σιωπηλή) από την βάση της κοινωνίας.
….θέλουμε να είμαστε υπερπατριώτες χωρίς όμως ποτέ να ρισκάρουμε τη βολή μας και το δυτικότροπο στιλ μας ….
… θέλουμε να έχουμε τους καλύτερους κυβερνήτες και τους πιο γενναίου αρχηγούς, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν τους αξίζουμε, αφού αυτοί που έχουμε, είναι κάποιοι από εμάς και εμάς εκφράζουν….
…αναπολούμε αρχαία μεγαλεία και δόξες, αλλά εύκολα ξεχνάμε ….
…γινόμαστε ήρωες στα λόγια και έτοιμοι για όλα, αλλά στην κρίσιμη στιγμή δεν έχουμε και πολύ ξεκάθαρο το τι ακριβώς θέλουμε ή είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε…
Αναμένουμε και κυρίως απαιτούμε από τον μεγάλο ηγέτη μας , ο οποίος θα πρέπει να φέρει και την ευθύνη για την απόφαση και το αποτέλεσμα να κάνει την μεγαλειώδη κίνηση, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς την δική μας ευθύνη και κυρίως την δική μας στάση στις επιλογές της ηγεσίας.
Δεν παρακολουθούμε θέατρο, είμαστε μέρος του θεάτρου και η έκβασή του σχετίζεται και με το δικό μας ρόλο και με το πόσο πειστικοί είμαστε …
Δεν περιμένουμε τον μεγάλο ηγέτη να μας σώσει, αυτός έχει τον ρόλο του, και ελπίζουμε, η μάλλον τον επιλέξαμε, με την πεποίθηση ότι θα σταθεί στο ύψος του…
Δεν ξέρω αν τα Ίμια θα είχαν εξελιχθεί όπως εξελίχτηκαν, εάν τότε η ελληνική κοινωνία εξέπεμπε ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη θα της ήταν εντελώς αδιανόητη, ανεπίτρεπτη και μη αποδεκτή.
Απαιτούμε από την εκάστοτε ηγεσία να πάρει την πιο γενναία και σοφή απόφαση, μας διαφεύγει όμως ότι στο τέλος, αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι πως η επιλογή γίνεται με βάση την κυρίαρχη τάση και αυτό που ενδόμυχα θέλει, ή μπορεί να αντέξει ο λαός …
Προ ημερών ο έλληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ έκανε την πιο ξεκάθαρη και εντυπωσιακή δήλωση που έχει (κατά την άποψή μας ) γίνει έως τώρα . Μεταξύ άλλων ο αρχηγός είπε : «…δεν υπάρχει σημειακή κρίση, δηλαδή μόνο στο Καστελλόριζο και δεν θα επεκταθεί αλλού…», βγάζοντας από το κάδρο τη λογική ενός πρόσκαιρου, τοπικού και σύντομου στρατιωτικού επεισοδίου.
Η ελληνική στρατιωτική ηγεσία έδειξε και ‘γόνατα’ αλλά και αποφασιστικότητα και βεβαίως σε αρμονία με την πολιτική ηγεσία δείχνουν να έχουν και στρατηγική αλλά και ισχυρή θέληση να κάνουν αυτό που πρέπει , χρησιμοποιώντας χωρίς αναστολές την λέξη πόλεμος.
Καμία όμως πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν μπορεί να πετύχει, ή να εξασφαλίσει υψηλές πιθανότητες νίκης, όσο γενναία και αν είναι, εάν η κυρίαρχη αντίληψη, το ηθικό και η νοοτροπία των πολιτών δεν είναι προς την ίδια κατεύθυνση και δεν εμπνέεται από νοοτροπία του νικητή και του ασυμβίβαστου πατριώτη.
Είναι όνειδος και ξευτίλα λοιπόν οι απόψεις ορισμένων κύκλων που θελητά ή αθέλητα καλλιεργούν νοοτροπίες του τύπου :
‘’…έλα μωρέ δεν γίνεται τίποτα, δεν θα το επιτρέψουν οι μεγάλοι, εξάλλου είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση…’’
‘’…και να γίνει κάτι, το πολύ να δώσουμε και κανένα νησί …’’
‘’…τα έχουνε βρει μεταξύ τους , θα τους δώσουμε το μισό Αιγαίο και θα τελειώσει εκεί το πράγμα..’’
‘’…που να τα βάλουμε με τους Τουρκαλάδες , αυτοί είναι ογδόντα εκατομμύρια, έχουν τρομερό στρατό, κατασκευάζουν και drones …’’.
Ευτυχώς αυτού του τύπου οι απόψεις απηχούν θέλουμε να πιστεύουμε μια ελάχιστη μειοψηφία, και για την οποία η υποψία είναι ότι το πιθανότερο ,σχετίζεται με εκείνους που αύριο μπορεί να κάνουν τους τιμητές και τους υπερπατριώτες.
Κανείς μας δεν θέλει τον πόλεμο και πρέπει με κάθε τρόπο να τον αποφύγουμε ….όμως με κάθε τρόπο… όχι με κάθε τίμημα!
Η λογική του απίθανου πρέπει να εξοβελιστεί από το λογισμικό μας !
Η πρόσφατη εμπειρία με τον κορονοϊό, έδειξε πως όλα είναι πιθανά και ότι από την μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν. Η πρόκληση που το έθνος μας δέχεται και θα δεχτεί σύντομα, θα είναι η μεγαλύτερη από την εποχή της Μικρασιατικής Καταστροφής και αυτή τη φορά δεν μπορεί να χάσουμε …
Εκτός από τιμητές και ελεγκτές της εξουσίας, που θεμιτό είναι να το κάνουμε, θα πρέπει να γίνουμε και αυστηροί κριτές του εαυτού μας.
Η πιθανότητα μιας ενδεχόμενης σύρραξης, δεν θα πρέπει να κινείται στη σφαίρα του φανταστικού και απίθανου για την βάση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αρκεί το αίσθημα ικανοποίησης που ο μέσος Έλληνας ένοιωσε στο άκουσμα των αυστηρών δηλώσεων του αρχηγού του στρατού μας αλλά απαιτείται η συστράτευσή μας στην ενεργητική λογική και το υπεύθυνο και άγρυπνο πατριωτικό μας συναίσθημα!
Σε ένα πιθανό ενδεχόμενο η στάση όλων μας και όχι μόνο της ηγεσίας ,θα πρέπει να είναι αποφασιστική, θαρραλέα και ασυμβίβαστη, όχι στα λόγια, μα στην πράξη…
Μαχητές δεν θα είναι μόνο εκείνοι που θα κληθούν άμεσα να διαχειριστούν την όποια κατάσταση αλλά ο καθένας από εμάς …
Ας θυμηθούμε εκείνους τους περίφημους στίχους από το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη :
« Από το τρωικό κάστρο η Ανδρομάχη, στον Έκτορα που κινάει για μάχη
φώναξε με φωνή φαρμακωμένη:
Στρατιώτη μου , τη μάχη θα κερδίσει ,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει…» .
